Dün gece yatak sohbeti yaptık biraz
-Anne keloğlan gibi boş boş gezmek istiyorum ben.
- Ama o masallarda olur, boş boş gezilmez,
-Ben de masal kahramanı olabilirdim.
***
-İnsanlar çocuklarını çok sever değil mi?
- Çokkk sever.
- Herşeyden çok mu?
- Herşeyden çok sever ama başka bir sürü şeyi de çok sever.
- Bir tane daha çocukları olunca ilk olanı daha az sevmez mi?
- Herşeyden çok sever ama başka bir sürü şeyi de çok sever.
- Bir tane daha çocukları olunca ilk olanı daha az sevmez mi?
- hayır onu da çok sever.
- Benim kardeşim yok:)
- Olmasın mı?
- Bazen olsun istiyorum, bazen olmasın ama yok yok olmasın...
eheh kazık kadar adamım ama ben de keloğlan olmak istiyorum masallarda yaşamak istiyorum :)
YanıtlaSilida'nın müptelasıyım ancak katılmadığım bir nokta, annem ilk kardeşimi eve getirdiğinde ben de kendimi yere atıp ağlamışım ama sonradan ne kadar çok sevdim onu (ve çok sonradan geleni) anlatamam... belki ida da bu sevgiyi tadacaktır kimbilir:)
bir farkımız daha var o da ida'nın yakışıklılığı:P
Bu cocuk simdiden calismanin insani yabancilastirdigini farketmis bence..
YanıtlaSilYok yok olmasın kısmı çok komik :)
YanıtlaSilAncak ben "Keloğlan gibi boş boş gezmek istiyorum"a taktım. Ne çok şey anlatıyor değil mi aslında bu cümle. Gezmek aslında içimizdeki yer değiştirme hissinden geliyor. Olan bitenden kaçmak ihtiyacından...
Nazar değmesin İda'ya , düşünüyor çünkü...