Sessiz Bir Ölüm

.....ama ileri yaşına, sakatlıklarına, hastalıklarına karşın yeryüzüne bütün gücüyle tutunuyordu; ölümden hayvanların korktuğu kadar korkuyordu. Sık sık gördüğü bir karabasanı anlatmıştı kız kardeşime:Kovalıyorlar beni, koşuyorum, koşuyorum, bir duvara gelip çatıyorum; bu duvardan atlayıp aşmam gerek ama arkasında ne var duvarın, bilmiyorum; korkuyorum. Ona şöyle de söylemişti: Beni korkutan ölümün kendi değil: Sıçrayıştan yılıyorum. Yerde sürünürken, sıçramanın vakti gelip eriştiğine inanmıştı. Kendisine sordum: Düştüğünde canın çok yanmış olacak herhalde... -Hayır. Hatırlamıyorum. Canım yanmadı bile. Demek, kendinden geçmiş, diye düşündüm. Bir baş dönmesi geçirdiğini anılıyordu; birkaç gün önce, yeni verilmiş ilaçlarından birini aldıktan sonra, dizlerinin bağı çözülür gibi olduğunu anlattı arkasından; sedirine dar atmıştı kendini....'

...

'Analar babalar oğullarının delirdiğini, çocuklar annelerinin kanser olduğunu en son kabul eden kimselerdir. Annem bütün ömrü boyunca kanserden korkmuş olduğundan böyle bir şeye inanmak bizim için büsbütün güçleşiyordu. Kırk yaşındayken göğsünü bir yere çarpsa, çılgına dönüyor,'Göğüs kanseri olacağım, diyordu.'

...

'Annesini yitirdiği için bitkin, beli bükük, elli yaşında bir kadına rastladığım zaman, sinir hastası bir kişi diye bakardım ona: Hepimiz ölümlüyüz çünkü; insan seksen yaşına gelmişse, ölecek yaşa artık gelmiş demektir, diyordum.
Öyle değilmiş. İnsan doğduğu için, yaşamış olduğu için, yaşlandığı, kocadığı için ölmüyor. Bir şeylerden ölüyor. Annemin yaşının gereği, ister istemez yakında yok olacağını bilmek, beklenmedik olayın ürkünçlüğünü hiç de azaltmadı. Kanser, atardamar tıkanması, akciğere kan akını... Bir motorun göğün orta yerinde duruvermesi kadar kaba, beklenmedik şeyler... Annem, yatalak, ölümsek haliyle, her anın paha biçilmez değerini kesinlerken, insana iyimserlik aşılıyordu; ama, sonunda bir işe yaramayan, yaşamaya dört elle sarılışı da, gündelik orta malı yaşayışın güven verici perdesini boydan boya yırtıyordu. Doğal ölüm diye bir şey yoktur: İnsanın varlığı dünyanın düzenini konuşma, tartışma konusu haline getirdiğine göre, onun başına gelenlerin de hiçbiri hiçbir zaman doğal sayılamaz. Bütün insanlar ölümlüdür.'

Simone de Beauvoir

***

Sabahın 7'sinde ard arda çaldı zilimiz. Odadan dış kapıya gelene kadar defalarca. 2 Ay önce yaşadıklarımızdan sonra gece çalan telefonlardan, sabah çalan kapıdan delice korkuyorum. 70 Yaşında Gülsüm Teyze. Annemin alt katında oturan İda'nın Gülsüm Ebe'si. Elinde bastonu ve minik bir poşetle. 'Anneme mi birşey oldu' diye geçti hızla aklımdan. Neden anneme bir şey olsundu ki? Hem neden Gülsüm Teyze o yaşında o satte??

Elleri titreyerek uzattı poşeti. 'Sabaha kadar uyumadım. Gece çağıracaktım kıyamadam sana tansiyonumu ölçsene' (annem yüksek tansiyon hastası, anneannem annemde kaldı yıllarca ve o da tansiyon hastasıydı. Dudağının kenarında biriken köpüklerle ellerimde can verdi 20 yaşındayken daha.) Oturtup sakinleştirdim, dinlenmesini söyledim. Daha önceden felç geçirdiği için çok korkuyor. 'Neden çıktın sokağa arasaydın ben gelirdim' dedim. yine 'kıyamadım' dedi. Yüksekti tansiyonu hem de çok. Dil altı ilacını verdim biraz dinlendirip eşlik ettim evine kadar. Zaman zaman söylenirken ne derece pervasız davrandığımı fark ettim hayata karşı. 'Bu yaşta normal mi bu kadar yüksek tansiyon' dedi. 'Yaşlısın olabilir' diyemedim. Gülsüm Teyze dinlen bak ben akşam yine gelirim akşama iyi göreceğim seni' dedim 'Tamam' dedi. Ölmekten korkuyordu. Hastalanıp birilerine yük olmaktan.

Annem geldi aklıma. Değil elleri ayaklarını öpsem hakkını ödeyemeyeceğim annem. 4 çocukla dünyayı omuzlayan annem, yorgun annem, hasta annem. İçime çöreklenen acıyı dindiremedim gün boyu. Belki ilk defa annemi bu kadar sık aradım.Her arayışımda 'iyisin değil mi' diyerek. Bir de çıkmadan üstte alıntısını yaptığım. Kurşun kalemle çizdiğim kitabı attım çantama. Eskisi gibi her okuduğunu ezberleyebilen zihnim yok. Hangisinin konusu neydi hatırlayabilecek kadar yaşlanmadığıma seviniyorum yine de:) Neyseki yanımdan ayırmadığım ajandam var ve kurşun kalemler var... Bir de upuzun yaşam var...