Yavaşça Kapat Kapıları

Kapıları neden bu kadar hızlı kapatıyorsun? Çocukluğum sıkışıyor araya...

Hızla kapatılmasından hoşlanmıyorum kapıların. Usulca göndermeli gideni. Bir daha dönmesini istediğini anlatmalı. İçeri ile dışarı belki geçmişle gelecek arasında bağ kurmalı. Kurarken acıtmamalı sıkıştırıp parmaklarımı. Acıtıyorsa da sen öp usul usul parmak uçlarımı. Dokunmakla dokunmamak arası. Çünkü ben en çok parmak uçlarımın öpülmesini severim biliyorsun. Avucunun içerisinde küçücük kalan ellerimi öp. En çok ellerim özlüyor seni.

Dokunur gibi yazmak istiyorum Sen'i. Saçlarını düzeltir gibi, okşar gibi. Ne kadar derine saklasam o kadar çok görünüyorsun.

Aceleyle çıkılmış yol gibiyim. Bitmeyen,ulaşmayan bir yere. Anlık telaşlara teslim edilmiş bir düş oluyorsun ellerimde. Dokundukça acıttığım.Bir Sen var dünyada bir de yine sen... Ve ben ,gittikçe sessizleşiyorum sanırım.

Şehre akşam oluyor. Hızıma inat yavaşça üstelik. Oysa ne kadar hızlı düşünsem o kadar çok sığdıracağım seni zamana. Ne kadar çok sığsan o kadar ısınacak ellerim. Ne zaman seni bu kadar çok özlesem içimdeki çukurlar derinleşiyor. Sesim kendime geliyor.

Her yerde birileri kapıları çarpıp çıkıyor geri dönülmesi zorunlu olan yerlerde üstelik. 

Sen yavaşça kapat olur mu? 

İçeride çocukluğum uyuyor.

Resim : Wolfgang Lettl