Evde Islık Çalınmaz!

Hüzün ürkek bir kuştur. Ya çok uzaklara uçar ya da kanatlanamaz. Odası dağınık bir çocuk gibi zihnim. Dağınık oda mıyım, dağıtan çocuk muyum bilmiyorum?

'Evde ıslık çalınmaz' diyor annem.  Yeni öğrenmişim halbuki. Şöylee yanlarda cepleri olan bir şey giyinmeli ki ellerimi de ceplerime koyabileyim. ıslık çalarken yavaş yavaş yürümeli. Geçtikçe serpiştirmeli sağa sola belirsiz notaları.  Duyduğum an içime dokunuyor, oysa nasıl da içten gelerek çalıyordum annem hala 'evde ıslık çalınmaz' diyor ev değil gezindiğim mekanlar. Evde göründüğümü  biliyorum ama ev değil buralar!

Islık çalarken dil olmaz. Dilsizliğin en güzel dile gelmiş halidir ıslık çalmak. Ağzımı doldura doldura ıslık çalıyorum inadına ve ne zaman içime bir sızı düşse annem geliyor aklıma. Bazen parmağını kaldırıp sallıyor bazense başını sağ omzuna eğip bakıyor. O ne zaman başını böyle eğse koşup sarılmak geliyor içimden. Gözlerinden korkuyorum annemin. Açıp kapasa dökülecekmiş gibi duran gözyaşlarından korkuyorum. En çok gözlerine sarılmak istiyorum.

Neden konuşmak istediğim anlara denk geliyor susuşum? Bir yerlerde yine Requem çalıyor duyuyorum. Hem yine eskisi gibi yerden titreye titreye ulaşıyor kulaklarıma. İnsan Requem'de ağlar mı? Ağlıyorum. Islıkla çalamayışıma ağlıyorum. (diyerek)

En çok kendime yalan söylüyorum değil mi? Yüzüm de kızarmıyor üstelik. Baktığım düzlüklerde, düzlemlerde veya eğriliklerde hiç insan yok biliyorum. Haklılığımdan nefret ediyorum yalnızken. Haklı/haksızı ayırd edemeyen gözlerimi çıkartmalıyım parmak uçlarımla. Alıp atıyorum çocuk oyunlarına. 'Onlar benim gözlerim'

Herkes konuşuyor kocaman kapanıp açılan ağızlar görüyorum yalnızca ne anlatıyorlar bilmiyorum. Neden susmadıklarını bilmeyişim gibi . Bilmezliğim umursamamaktan gelmiyor. Yorgunum, hem de çok yorgun. Adım attıkça ateşe versem geçtiğim yerleri kelimeler de yanar mı? En çok kelimeleri yakmak geliyor içimden. Cümle haline gelmeden daha. Kimsenin dudaklarından dökülmeden. Hem belki daha az yorulurum değil mi?

Arkaya yatırılan koltuklara benziyorum. Yatırdıkça şekil değiştiriyorum ve ne kadar yatırılırsam arkaya, belim ağrıyor delice. Sıraya koyuyorum ağrıları sıra sıra terk etsin istiyorum. Boy sırasında yaramazlık yapıyor yüreğim. 'Küçüğüm belki ama en çok acıyanım' diyor. En çok yüreğim acıyor. 'En öne geç' diyorum. En öne geçersen onarılacak ilk sensin diyorum korkup arkaya saklanıyor. 'Onarma' diyor, 'onarma beni ki unutmayayım neden acıdığımı.'

Ayağında sallıyor annem. 'Uyu' diyor 'uyu da büyü'. Oysa ben uyudukça küçülmek istiyorum.

Saklandıkça savruluyorum, saklandıkça görünüyorum. Islığım mı ele verdi bilmiyorum?  Sessizce süzülmüşken koynuna ısınamıyorum. En çok ayaklarım üşüyor bu kez. Koşmaktan, kaçmaktan, susmaktan üşüyor. 

Her dakika biri mi ölüyor bu kentte, doğanları da yanına alarak?  Yaşanacak çok şey yok mu daha? Çizgilerine basmadan geçeceğim kaldırımlar tükendi mi?

Yok-(sun)-luk nedir bilir misin?

Evde ıslık çalamamaktır,

Yağmurda ellerin ceplerinde yürüyememektir,

Aldığın her nefeste azalmaktır,

Ben diyememektir…

‘Nasılsın’lara  kaçamak verilen ‘iyiyim’ yanıtıdır. ‘Bakınca anlaşılmıyor mu’ demek isterken yapay bir gülüşü yerleştirmektir dudaklarının kenarına. Ne anlatırsan anlat henüz başlamadığını bilmektir.

Şimdi! Bardaktan boşanırcasına yağıyorsun bu saatte, bu şehre. Basmıyorum çizilere de. Öyle adım yerleştirecek kadar değil artık kareler benimle birlikte küçülmüşler. Sığmıyor ayaklarım. Ne yaparsam yapayım her çizgide canını yakıyorum. Yok yok kızma… Yürümüyorum, basmıyorum. Adım atmıyorum geçtiğin yollara.

Yere uzanıp dinliyorum yine müzikleri. Sadece kulağımla duymadığım anlarda seviyorum biliyorsun. Sırtımda bacaklarımda geziniyor sırayla. ‘Evde yere yatıp müzik dinlenir mi’ diyorum anneme. ‘Ne yaparsan yap karışmıyorum artık sana’ diyor.

‘Küstün mü’ diyorum.

‘yokkk ‘diyor ‘küsmedim’

‘ne halin varsa gör’ diyor.

Ne halim vardı göreceğim bilmiyorum?

Daha ne halim var görecek merak ediyorum.

Foto:Ben (iş çıkışı nadiren gördüğüm günbatımı.)