Belki...

'İçerimde bir bokluk var
Yıkıyorum, yıkıyorum, yıkılmıyor

Yüzümde bir maske var
Çekiyorum, çekiyorum, çıkmıyor'

***

Hani bazen, birisi adınızı seslendi sanıp ardınıza dönersiniz. Bir çift göz görürsünüz ona bakmak için döndüğünüzü düşünür o size, siz ona şaşkın bakar gülümsersiniz.
Hani bazen, yağmur ve şemsiye ikilisini tutturamazsınız da 'iyi oldu severim zaten yağmuru' der ıslanırsınız...

Gülmeyin ama annemi özledim bugün. Üşürken aklıma düştü. Ayaklarımı ısıtamazken. Babam gittikten sonra uzun yıllar annemle yattım. Özellikle de kışın. Isınamazdım her gece ayaklarımı bacaklarının arasına sıkıştırır ısıtırdı. 

Size de oluyor mu bir anı düşünürken, anılar gözünüzün önüne gelmişken bambaşka bir şeye kayıverirsiniz. Puzzle gibi bakınca çok az parçadan oluşmuş gibi gelen ama uğraştıkça parçalara ayrılan puzzle gibi. Bir çırpıda derleyip toparlasanız hafifleyeceksinizdir de ısrarla kesilir, parçalanır.

Bazen sırtınızda taşıdığınız şey her adımda ağırlaşır bazen unutursunuz varlığını. Bazen mola vermek istersiniz bir kenara bırakayım diye düşürürsünüz de kıyamazsınız hiç birine.

Kıvır kıvırdı saçlarım. Şimdi o kadar kıvrılmıyor. Bazen uçlarını ellerime alıp öylece bakıyorum. Babam dokunduğundan mı kıvır kıvırdı acaba? 

Ona ne çok benzediğimi, annemi özlediğimi yüreğime düşen şu sızıyı , nedenini bilmiyorum bugün. Belki de ucundan azcık tutunduğum incecik ipin çektikçe uzamasından.

Belki de ayaklarımın bunca üşümesinden, belki de aynı olmadığını bildiğim halde saçımın kıvrılmasından? 

Görsel : Melissa Peck

İtalik olan bölüm Can Yücel