Meğer Ben Ne Çok Gülermişim Onunla...

Ne kadar sık dönüp bakarsak bakalım geçmişe çocuklarımız varsa gözümüz, yüreğimiz ileriye bakıyor. Doğrusu da bu zaten.

İda'nın hep benzer fotografları vardır. Sevmez karşıma geçip poz vermeyi, kimseye şirin görünmeye çalışmaz, sevmiyorlarsa sevmesinler edasıyla gezinir.

Ben de ona şu yukarıdaki açıdan bakmayı başka severim. Aklıma emzirirken yüzünü izlediğim günler gelir. Masumdur böyleyken, dokunmaya kıyamayacağım kadar güzel.

O hastalanınca geriye düşüyorum. Onardığım her ne varsa alt üst oluyor. Yine hastalandı sesini duyamadık neredeyse 2 gün:( Konuşamadı, su içemedi. Yine tükürük minderleri acıdı :) (böyle bir isim vermişti daha önceki hastalığında) Şimdi daha iyi. Bugün evi doldurdu  sesi. Oynadık güldük beraber.

Yüzümdeki, içimdeki gülmeye ayarlı her ne var ise ona ayarlanmış meğer. O gülerse gülebiliyorum, o konuşursa sesim anlamlı, o susarsa içim bomboşmuş.

Eline çizgi roman gibi bir ingilizce çalışma kitabı almış o kadar uzun inceledi ki sürekli sayfaları çeviriyor, hatta mır mır okuyor:)

-Anne ben galiba ingilizceyi daha çabuk okuyorum

- Oğlum sen daha bilmiyorsun ki ingilizce

- İşte o yüzden zaten hızlı okuyorum ya:)

Bir güzel kafa buldu benimle.

Severim senin espri anlayışını kuzum benim.