Bugün Ankara da isteyerek ıslanan sadece benmişim gibi mutluydum.

Bir şey bekleme hali?

Tamamen sizin yaratıcılığınıza bağlı olsa da içerisini nasıl dolduracağınız bir aşamadan sonra ciddi ciddi bitkin düşüyorsunuz. Batıl inançlarım olsa 'başıma bir şey gelecek' derdim sanırım, neyseki o düzeyde değil. Tıbbi bir açıklama aramayı denemek  daha sağlıklı olacak. Belki de aramamak öylece bırakmak.

Sık sık yaparım bilirsiniz izahı bulmaya üşeniyorsam, bulamamışsam 'galiba havalardan' diyerek gitmeyi. İnsan  en çok kendine hoyrat davranıyor. Defalarca üzerini örttüğünüz çocuğunuz, ya da defalarca üzerinizin açılması. Hani nevresimin düğmeleri açılmış da içerisine girmişsiniz gibi olur ya ayağınızı azcık oynatıp kaldıramazsınız ve örtünebildiğiniz kadarıyla ısınmaya çalışarak uyursunuz. Parmağınızı uzatsanız aydınlatableceğiniz oda hiç olmadığı kadar karanlıklaşır ve her gün gördüğünüz eşyalardan ürkersiniz. Birden kıvırcık saçlı bir kız az evvel kaldıramadığı yorganın altına saklanıp kaçar herşeyden. Ayrımı yitirmeye başladığınız an(lar) başlar. Üşüyerek uyuyan yanınız, eşyalardan korkan saklanan yanınız.  O korku nasıl derinden gelir. Keskindir kokusu. 16 yaşın kokusuna bürünüp bürünüp gelir. İnsan 16 yaşındayken nasıl kokar?

Korkunun da kokusu var mıdır?

Bazı zamanlar kendini fazla dinler insan. Yağmurun sesine karıştırıp karıştırıp dinler. Biraz nem biraz soğukla dinler. Sınıflandırarak.... Ve ne zaman kendine dönüp bakmaya başlasa aynaya en az baktığı zamanlar çoğalır. İçinde yemeyen, içmeyen,uyumayan bir canlıya gebe. Her gece başka şekillerde dünyaya getirip yaşatır. Her sabah elleriyle öldürerek...

Allayıp pullayıp sokağa atılan yanımı ıslattım bugün. En çok ayaklarım üşüdü yine. En tanıdık histi, sadece bana ait olan o üşümeyi ne çok sevdim anlatmam mümkün değil. Keşke dedim, keşke cesaretim olsa ve içerisinde gittikçe yabancı hissettiğim giysilerden de sırayla kurtularak yürüyebilsem! 

Bugün Ankara da isteyerek ıslanan sadece benmişim gibi mutluydum.

Şarkı da burada