Fısıltı Gibi

Ne garip yazdıklarınızı değil de sildiklerinizi paylaşıyor olmak. Hiç bilemediğiniz cümleler bir kenarda bekliyorken bildiklerinizin aslında anlatılanların en küçük zerreleri olduğunu anlamak. Gizlenmek bu. Gizlenmek ama gizlendiğin yerden başını uzatıp uzatıp fısıldamak.

Ne zaman fısıldasam sesimi en çok duyurduğum anlar başlıyor. Anlıyorum ki üzerine ne kadar basarsam basayım çiçeğe duruyor bir yanım. En çok karanlıkta berraklaşıyor cümleler. En çok karanlıkta duyuyorum sesimi, sesler içerisinde yitip gitmeyişimi seviyorum karanlıkta.

Bu gece sadece bir tek mumla aydınlatsam şehri.

Sabahçı kahvelerindeki çayları demlesem,

Dün diye ne varsa süpürsem kapı önlerinde biriktirsem,

Saçımın kıvrımlarını tek tek açsam,

Dökülsen hiç kalmasan içimde,

'Satırlarıma başlamadan önce' diye bitirsem seni........

Kısa cümlelerim bu gece. Uzatsam yaşamaya daha az yer kalacak.Uzatmıyorum işte........



Gençlik yıllarımın bir kısmında da bunlar vardı tık
Ağırlaşmış gençlikte de bu