Yüzümü tavana dikip yatmayı sevmiyorum. Bu yüzden hoşuma gidiyor uyuyakalıp yatağa uykunun bir yerinde gitmek.

Bir gün iki dairenin toplam yüksekliği kadar tavana sahip yatak odam olsun istiyorum ya da kalınca camdan yapılmış. Ellerim tam da karnımın biraz üzerinde birleşmişse ve ben o halde uyanmışsam bir daha uyuyamıyorum. Baş parmakları tıpkı naylon poşetleri kapatmak için kullanılan aparatlara benzer bir şeyle bağlıyorlar  birbirine işte o hal ölüme dair en net fotograftır zihnimde. Sonrası belimden aşağı yayılan ılık bir sıvı.

'Bir eski Acem şairi : «Ölüm âdildir» — diyor.
Yakup,
ne güzel güldünüz, iki gözüm.
Yaşarken bir kerre olsun böyle gülmemişsinizdir...
Fakat bekleyin, bitsin sözüm.
Bir eski Acem şairi :
«Ölüm âdil...»
Şişeyi bırakın Ahmet Cemil.
Boşuna hiddet ediyorsunuz.
Biliyorum,
ölümün âdil olması için
hayatın âdil olması lâzım, diyorsunuz...'

Nesinden korkuyorum ölümün? 

Çocukken sabah ezanları ölümü getirirdi aklıma. Demiştim bir kaç defa daha koşarak geçerdim uzun koridoru ve  ayak uçlarına süzülürdüm. Annem kızar babam sustururdu 'korkuyor çocuk' derdi. Sonra da ayaklarıyla ayaklarıma dokunurdu. Hayatımın hiç bir anında o zamanki kadar güvende hissetmedim kendimi. Ölüm aklıma gelince ayaklarımdan başlıyorum üşümeye, korkmaya. Fiziksel midir ruhsal mı, üşümesi bilmem. Hiç ısınmadı ayaklarım.

Dün oğlumla sarılmış konuşuyorken 'herkesin kendine özgü kokusu var değil mi anne' dedi 'evet' dedim. 'Benim kokum nasıl' dedi. 'Tarif edemem, edersem kullanmadığm her kelimeye yazık olur' dedim.  'En çok boynunu, kulaklarının arkasını, avuç içerini öpmeyi seviyorum' dedim. 'Anne senin kendine has kokun parfüm gibi' dedi. 'biz doğal kokularımızı kaybettik büyüyünce' dedim. 'Büyümek de çok kötüymüş herşey değişiyor' dedi. 'Ayaklarımı ısıt anne' dedi ve sarıldı. Tepeden tırnağa ürperdim. Korkudan mı üşüdü ayakları tıpkı çocukluğum gibi, yalnız mı hissetti, yoksa sadece terliksiz dolaştığı için mi! Ayaklarını ayaklarımla ısıttım. Uyudu....

Baktım yüzüne. babam yüzüme bakıyormuş gibi, ayaklarım ısınmış da uykuya dalmış gibi. 

Ölümün nesinden korkuyorum?

Kalanı üşütmesinden.

Burada onlarca tekrara sebep şarkı bugün için. (tık)

Alıntı Nazım Hikmet Ölüme Dair