...ama griyim!

Bazen ortadan kaldırılır eski oyuncaklar. Yeniden ortaya çıkartıldığında sevinerek oynar çocuk. Düşünmeyiz onunla kurulmuş olan bağı, anıları. Sadece mavi bir poşete doldurup ağzını sıkıca bağlarız. Tozlanmasın gittiği yerde!

Öylece basar ayaklarımız biraz evvel yağan yağmuru üzerinde taşıyan asfalta. Öylesine atılır adımlar. Eller ceplerde, iki yana sallanmadan taşınır. Üşür... Çok üşür. Zihninde belli belirsiz dörtlükler ıslığa dönüşür.

Saçlarım kanıyor! Dokunduğum yerlerinden kanıyor. 'dokunma' deme ellerim, ellerin olmuşken..........

Ne çok ara verdim kendime.

Dönsem bulamayacağım kadar yitiğim biliyorum. Adım attıkça büyüyor, adım attıkça gidiyorum kendimden. İlk değil biliyorum, son da olmaz değil mi! İnsanın kendini bulup bulup yitirmesi adı kadar tanıdık değil midir? 'merhaba ben...' diye başlayan kaç cümlede kendi kendimize tanıştırıldık?

Bu şehrin grisi kadar griyim. Her renkten karıştırıyorum geceye ama griyim. Ellerimi pembe, ayaklarımı maviye boyasam da griyim. Renk bile değilim.

Okunmayacak satırlar yazıyorum kendime, sildiklerimden kalanlarla. Belki yüksek sesle saçmalıyorum. Ne sık saçmalıyorum değil mi? Aslında çoğunu mantıklı cümleler altına gizliyorum görme diye. Ne zaman dinlenmeye değer cümleler kursam bil ki içimde pembe elli mavi ayaklı bir kız saçlarını iki yanda  bağlamış anlattıkça anlatıyor. 'sus' diyorsam ona, korkuyorsam susmamasından, işte o zaman araya şiir serpiştiriyorum. Sözcükler arasında bekliyorsam işte o zaman  dışıma taşmış o kızdan izler arıyorum.

Mavi naylon poşete bağlıyor beni. Tozlanmayayım diye gittiğim yerlerde.

Kuru fasulye acı mı oldu? Pilava tereyağ olsa iyi mi? kar ne zaman yağar, daha az üşüdüğüm şehirler neden bu kadar uzak, bu ses neden içime bu kadar dokunuyor? Neden bu dilde yanıyorken içim konuşamıyorum? Neden bu gece babam bu kadar uzak, neden tırnaklarımı geçiremiyorum karanlığa?