Bundan epeyce sene önceydi. Yine kar yağıyordu ve yine soğuktu Ankara. Bir aile vardı manav kasalarını kırıp küçük fındık sobasında yakarak ısınan. sonra bir koca yürek yeşil torbalar içerisine 50 kg. halinde hazırlanmış kömürle çıka geldi. Tavana düşen kömür alevi sadece evi değil insanın ta içinde çok derinde bir yeri de ısıttı. Belki hala sıcak kalmasına neden olan bir ısıyla.

Burnumun direği sızlar demişse birileri benzer durumlar için demiştir eminim.

Günlerdir çok soğuk. Bugün çok soğuk.

Tepemin üzerinde bir dam ayaklarımın hemen dibinde bir soba, en kalın giysilerimle yudumladığım çayla 'çok soğuk' dedim onlarca kez.

Oğlum bugün servise geç kalma telaşı içerisinde kandırdı beni. Spor ayakkabılar giyinip gitmiş. Ardından fark ettim kalın botlarını giyinmediğini. Ayaklarım hiç ısınmadı o eve girene dek.

Bugün bir çocuk donarak öldü. Donarak değilse de soğuktan öldü. Bilgisayarı, telefonu, teknolojiyi oyuncak ettiğimiz bu çağda soğuktan öldü.

Sonuna dek açılsa da kombiler yüreğim ısınmıyor artık. Kalın giysiler de örtemez insanlığımızı!

Van da çocuklar ölüyor. Tıpkı kesilmeye çalışılan ağaçlar gibi. Belki anlık bile değil acıları yavaş yavaş ince ince sızı gibi. Sürekli 'PAYLAŞ,BEĞEN' yaparak hatırlayıp birkaç dakika sonra unuttuğumuz bir gerçek var yanı başımızda. Tıpkı Bolu depremindeki gibi. Diğer depremlerden arda kalan acılar gibi.

Keşke aynı duyarlılıkla sokağa çıkıp 'onlar da ısınsın ya da siz de üşün' diyebilseydik.

Üşüdünüz mü?

Üşümeyin. Eve girdiğiniz an bitecek nasılsa.

Eğer soğuktan ölen çocukların varlığını unutmuşsanız üşümemişsiniz.

Eğer insanlığımız kalın battaniyelerce örtülmüşse zaten hiç üşümemişsiniz.

Ankara çok soğuk.

evim sıcacık.

İçim buz gibi.

donuyorum

Not: Görsel internetten