Babam Romulus

Genellikle birkaç yıl geriden gelir benim film takibim. Pazar günü Romulus Babam' ı izledik. Salya sümük bir halde izledim. Daha film biter bitmez 'sayfaya eklemeli izlemeyen varsa izlesin önereyim' dedim. Eminim izlemişsinizdir ama ben yine de söyleyeyim.

Bir babanın oğlu için oğlu ile birlikte hayata direnmesi ve bu mücadelesi içerisinde annenin yerinin çok az oluşu etkileyiciydi. Annenin arada bir eve gelip eşiyle birlikte olması (başka bir adamla da beraber yaşıyor) çocuğunun hayatından kopuk halleri ilginçti. Kocasının boşanmak istemeyişi gerekçelendirirken de depresif karısına 'bana ihtiyacın var' demesi!!!! Film tamamen etkileciyi bana göre.

Film hakkında birkaç bilgi;

'Film 1960'lı yılların başlarında Romanya'dan Avustralya'ya göç etmiş bir ailenin dramını anlatır. Dürüst ve çalışkan bir insan olan baba Romulus bir yandan güç çalışma şartları içerisinde oğlu Raimond'u yetiştirmeye çalışırken diğer yandan aileyi sık sık terkeden ihmalkâr ve bunalmış karısı ile alışılageldik ahlak kurallarına pek de uymayan bir şekilde ilişkisini sürdürmeye devam eder. Küçük Raimond ailenin birliğini sağlamak için çırpınırken felaketlerin ardı arkası kesilmez.

Richard Roxburgh’un ilk yönetmenlik denemesi olan film uzaktan bakıldığında sıcak ve samimi bir baba-oğul ilişkisini konu ediniyormuş gibi gözükse de aslında bambaşka dertleri olan bir film. II. Dünya Savaşı’nın ardından ülkelerini terk edip, Avustralya’ya yerleşen bir ailenin yeni bir hayat arayışını dile getiren film, hiç beklemediğiniz bir anda seyir değiştirip, sizi tekinsiz bir göçmenlik hikayesi ile baş başa bırakıyor.

“Babam Romulus”un öyküsüne hakim olan bu tekinsiz anlatımı II. Dünya Savaşı sonrasında çekilen kara filmlerden ödünç aldığını iddia edebiliriz aslında. Güneş ışığının en güzel yansımalarını öyküsüne yerleştiren ve neredeyse tamamı kırsal alanda geçen film, kara film türünün gölgelerle süslü, kasvetli görselliğine sahip değil. Ancak Romulus ve ailesinin savaşın yok ettiği Avrupa kıtasından çok uzaklarda parlak bir gelecek bulmayı ümit etmeleri filmin, kara filmlere özgü ‘yerini bulamamışlık’ ve ‘kaybolmuşluk’ duygularından beslendiğini hissettiriyor.'