Birkaç gündür gözüm hep hacıyatmazlarda. Oğluşun odasının bir köşesinde duran onun gidip gelip tekmelediği düşüremediği...Bir önceki yazıda '!' işaretli yorum da vesile oldu...Sevgili Zeynep 'ne güzel annesin sen öyle' demiş. 6 yılı geçti anne olalı, belki de insan olmanın başka türlü tadına varalı demeliyim. Düşündüm, nasılım dedim. O yorumu yazdığı andan beridir de suskunum. Yazayım diyorum yazamıyorum. Hesaplaşmam bitmedi aslında. Anne olmak, ders çalışırken sorun çıkartan bir çocuğun annesi olmak, şeker toplarken kaçırılan bir çocuğun annesi olmak, katledilen bir çocuğun annesi olmak!
İyi olmak!
İyi olamadığımı hissediyorum artık. Kalanımın yetmediğini...İda'nın odasındaki hacıyatmaz gibi duramadığımı da. Oysa çok çaba gösteriyorum...
Kizim dogdugunda birisi bana anneligin nasil bir duygu oldugunu sormustu, ben basima gelen en guzel ayni zamanda en korkunc sey oldugunu soylemistim anneligin.
YanıtlaSilOyle yuregi agzinda yasamak,ama yine doyasiya yasamak ve caktirmamak kimseye.Gozleri dolu dolu haberleri okurken kendi kendime,iyimisin diyen kizima,bogazimda bir yumruyla ben iyiyim demek.Cok iyi anliyorum ne demek istedigini.
İdayı ilk kucağıma aldığım an annemi düşündüm onu başka türlü sevdiğimi. İnanılmaz iniş çıkışlı bol endişeli bir iş annelik. Babalığa benzemiyor. Aksini idda etselerde anneler başka.
YanıtlaSilBugün bir arkadaşın çocuğu için bebek maması aldım bir sürü. :) Bir acayipti sanki etraftakilerin bakışı değişti. İmrendim mi ne? :))
YanıtlaSil