'İnsan ne söylerse söylesin farketmez. Önemli olan sözcüklerin saf, katışıksız söylenmesidir. En güvenli yol,katışıksız sözcüklerle hiçbir şey söylememekle yetinmektir' Elias Canetti...
Alıntı bugün okuduğum kitabın altını çizdiğim bölümlerinden. Dün'e ait fotoğrafları tamamladı içimde. Aslında belki de tamamlanmış bir resmi çerçeveleyip astırdı duvarıma.
Dün; Yanlış zamanda yanlış yerde bulunmak gibi bir talihsizliğim var. Belki de yanlış demek bile yanlış ama zihnimden söküp atamadığım şeyler birikiyor. Hastane bekleme salonu sağı solu bomboş koltukları araştırıyor gözlerim ne birinin orada bulunma nedenini dinleyecek durumdayım ne de sorulan sorulara yanıt vermek istiyorum. Kitabımı açıp okumaya çalışırken televizyonun sesi gittikçe yükseliyor. kafamı kaldırıp tam karşımda elinde kumanda oturan adamı görüyorum. 'Sesini birazcık ....' diye başlayan cümle kurmaya hazırlandığım an kucağındaki çocuğa takılıyor gözüm. Gözbebekleri kaymış, saçları kazınmış, elleri ayakları sarkık duran 4-5 yaşlarında bir kız. hem zihinsel hem de fiziksel özürlü. (Aslında ne çok zihinsel özürlü ile birlikte geçiyor günler...iç sesim)
Sonra dönemiyorum kitabıma aklımda İda, doğduğu gün, yürüdüğü, konuştuğu gün. Sonra yine karşımda duymayan, görmeyen, yürüyemeyen, konuşamayan bir çocuk. Tuhaf bir utanca bürünüyorum. Bu kıyas neden aklıma geldi ki diye. Adam sesi açıyor sürekli ama televizyona bakmıyor. Bana bakıyor. Bakışlarımı kaçırdıkça bana bakıyor. O baktıkça utancım katlanıyor.
Dün'e ait fotoğrafları tamamladı içimde.
YanıtlaSil"Ölen" bir nesne ya da objenin defteri ve hesapları kapanır, red-i miras olunursa borçları da kapanır, alacakları da....
"Suçlar" kendi zaman ve mekanının mülkiyetidir,anıtı değil.
Böyle görüntülerde uzun süre kapanmayan duygular taşıyorum:((
YanıtlaSilBazen düşünüyorum da, sanki dünyanın yükünü sırtımızda taşıyoruz; suçluyuz, sorumluyuz...
YanıtlaSilYine de, o çocuğun o durumdaki varlığından -hiç değilse bundan- sen sorumlu değilsin. Hem de, senin çocuğun sağlıklı olduğun için hiç suçlu değilsin.
Emin ol!
:)
Kendim içinde bu duyguyu çok yaşarım değilim suçlu ama ne bileyim öyle işte.
YanıtlaSilSanırım bu suçluluk duygusu aslında sahip olduklarımızın kıymetini yeterince bilemediğimiz hissiyle ortaya çıkıyor. Ben de kendime dair bu suçlulukları yaşarken çok hissediyorum. Hele ki oram öyle buram böyle diye şikayet etmişsem evden çıkmadan önce utançların en büyüğünü yaşıyorum.
YanıtlaSil