'Az Gülen Kız'

Güne karikatürle başlamayı çok seviyorum. Bu kez gün sonuna denk gelse de. Dün buna çok gülmüştüm.

Gülmek demişken yine çağrışımlar var. 2 kız 2 erkek kardeşiz. Ben en büyükleriyim. Ebat olarak da en küçükleri:) Kız kardeşim Banu belki daha önce sözünü etmişimdir eli maşalıdır. Çocukken sokağa ne zaman çıksam biri beni döverdi. Nedenini anlamazdım. Banu önce beni döveni döverdi sonra bir daha beni:) 2 ayrı dayak yerdim anlayacağınız. Banu benden sadece 1 yaş küçük. Konya da okurken Ankara'ya (eve) geldiğimde komşularımızın çoğu misafir sanıyordu beni. Öyle sessiz sessiz yaşayan dörtgöz bir kız. Kara kuru:) Sonra o evin kızı olduğumu öğrendiklerinde 'haaa az güleni' diye ayırt etmeye başladılar. Oysa çok gülerdim. Bir de üstteki komşumuz 'senin az gülen kız gelince evden acayip sesler geliyor' derdi anneme:)) O acayip ses Mozart'ın Requiem'i idi:) Ne çok severdim anlatamam. Yere yatar yerden vücuduma titreye titreye gelen müzikle ağlardım. Hala başkadır Requiem o da ayrı tabi.

Daha geçen hafta yine konusu geçti eskilerin. Banu ağlayamaz, ben biri karşımda ağlasa neden ağlıyorsun demeden ağlamaya başlar en son sorarım biz neden ağlıyorduk diye:) o derece yani. iyi midir bu kadarı bilmem ama can çıkar huy çıkmaz, değil desem de yapacak bişey yok.

Aynı anne babadan olan aynı büyütülen insanlar neden bu derece farklıdır onu da bilmem. Bildiğim tek şey oğlumu büyütürken önemsediğim şeyler. Kendini acı çekenin yerine koyabilmek gerek, yok ile var arasındaki farkı görmek, gösterebilmek gerek...

Gülmek de gerek. Belki kahkahayla değil ama gülmek gerek. Boşver diyebilmek gerek. Bu da geçer diyebilmek gerek. Varsın başka türlü tanısın insanlar. Bilmezler sizin ne güzel şiir okuduğunuzu, ne güzel türküler söylediğinizi, ne çok insanı kucaklayıp içlerinden vazgeçilmezler yarattığınızı.

Bırakın onlar ciddi kıyafetlerle görünler sizi. Burnunuzun ucuna indirip gözlüklerinizi bakın yüzlerine görebiliyorlarsa merdivenlerden hala zıplayarak inen bir genç kız var, sallayın gerisini:))