Ben 'Baba'yı Başka Türlü Anlatamam Ki...

Seni anlatmam gerekirse diye kelimeler biriktiriyordum, bayramlık giysileri başucunda uykuya dalan çocuklar gibi.

İnsan kaç kez bu denli yalnız kalabilir bilmiyorum. Kalan boşluğun şeklini aldığı, boşluğun kendisi olduğu.
Günlerdir siyah bir ayakkabıda kaldı aklım. Poşette gelen, koridora sensiz bırakılan o siyah ayakkabıda, giyinip gittiğin ayakkabıda.Onları koridora bırakmadılar biliyor musun?? İçimde üzerini asla kapatamadığım öyle bir yere bırakıp gittiler ki.

Çıkartıp veriyorum tırnakları boyalı çocuklara "parlat iyice tamam mı" diyerek. Bir gün gelirsen yepyeni kalsın.

Büyüdükçe enkazımız da büyüyormuş...Çok yorgunum. Şimdi odayı dolduran o ses bitiriyor azar azar. Ta içimde yankılanan alıp götüren, bıraktığı yerde unutan, biriktirip biriktirip yeni baştan yok eden...

Ellerime, sesime kilit vuran , bir yandan bana eşlik eden bir yandan da “sus artık” diyen……Oysa konuşmuyordum. Konuşsam sesim kendime geliyor. Konuşsam içimde ağlamaklı oluyor bir kadın. Sussam tıka basa doluyor yaşam.
Diğer yanım yaşamla dopdolu… Daha tazecik yeşile durmuş yenice. Sesi bebek sesinden yeni çıkmış. Biri bensiz edemeyen, diğeri beni bırakmayan üzerime yapışan iki ayrı yaşam. En çok hangisinin parçasıyım bilmiyorum.

Bir yerlerden çıkıp gelsen... Hiç konuşmasam. Dikilip karşında öylece baksam, sarılsam, bir daha gitme desem...

Babalar sözlerini tutar (dı) 'erken geliriz' dememiş miydin?

&&&&

Babaları anlatacaktık sevgili İkiz Annesi'nden gelen mimin konusu. Baba denildiği zaman içimde bir yer çok acıyor. Saklı kalmış çocukluğum, babam, unuttuğum sesi... Ben babamı anlattım baba olmayı değil de.