Çay ve Yeşil Zeytin

Çay bir tutkudur benim için. Her akşam mutlaka demlenmeli. Hafifçe dilimi acıtıp geçmeli. Rengi sarı değil kıpkırmızı olmalı. Bir neden olmalı değil mi birşeyi çok severken, hiç sevmezken.
Her akşam yalnızca 2 bardak içer oturduğu yerde uyuklardı. O zaman uzaktan kumanda yoktu. Çocuklardı uzaktan kumanda. Hem zaten seçenekler de azdı.
'Kaçak Çay' gerçekten kaçaktı o yıllarda. Bir de sallama çaylar vardı Almanya dan gelenlerden gördüğümüz. En çok kuşburnu çayı ilgimizi çekerdi. Uzaktan akrabamızdı Sadık Abi'ler. Daha önce de adı geçti. Annesi sallama kuşburnu çayını sayı ile getirip iki kardeş aynısını biraz birimizin biraz diğerinin bardağına daldırarak anlatırdı. Oysa annemin kullanmadığı demlikte kuşburnu kaynardı sobada. Dönüp bakmazdık sallama kuşburnu varken ve en çok benim bardağımda kalsın diye beklerken.
Banyo taburesine henüz dönüşmemiş tabureyi ayağımızın altına alır bardakları hazırlamak için mutfağa koşardık. Titreyerek salona getirip yarısına kadar şekerle doldurduğumuz bardakta kuşburnu çayı görünümlü %50 hakkımızı yudumlardık:) Kahve büyüklere has bir zevkti kokusunu alabildiğimiz.
Yeşil zeytin öyle ulaşılmaz öyle büyülüydü ki anlatamam. Kilo ile alındı mı hiç bilmiyorum ne zaman kahvaltıda yeşil zeytin olsa Banu tabağı eline alır bu sana bu bana bu Ulaşa bu Savaşa diye paylaştırırdı:) ertesi gün sofrada yeşil zeytin olmazdı.
Kimsenin mızmızlanarak birşey istediğini hatırlamıyorum. Varsa vardı yoksa da hiç üzerinde durmuyorduk.

Dedim ya her akşam çay demleyin de içelim der yalnızca 2 bardak içerdi. Farkında bile olmadan her akşam çay içiyor ayak ucunda uyumaya başlıyordum. Yatağımdan daha çok sevdiğim somyada.
Ev hınca hınç insan dolu. Arada bir odadan çıkıp içlerinden geçiyorum. Ardımda 'en büyükleri bu işte, hepsi küçük anacım ne olacaklar?' cümlelerini bırakıp mutfağa gidiyor hızla içtiğim çay bardağını bir köşeye bırakıp tekrar uzanıyorum.
Haftalar geçti artık ev sessiz. Arada bir gelen giden. Bir akşam anneme çay der demez 'oluyo oluyo' dedi. O kadar uzun sürdü ki bekliyorum ama çay yok. Mutfağa gitmeye çalıştıkça annem engel oluyor 'bekle getireceğim ben' diyor. Ama getirmiyor. Dayanamadım mutfağa gittim. Ocak yanmıyor. Üzerindeki demlikte çay filan da yok. Anneme 'hani yok ki çay' dedim. Annem kardeşlerin uyusun yaparız dedi. kardeşlerim uyudu ben inad ettim. Annem tüp yoktu çay da bitti dedi:(
Hiçbirşey yapamadım. Ne ağlayan annemi susturabildim ne de içimdeki çay içme isteğini.
1992'den 2011'e.
Her akşam çay demlenmelidir evde. Erzak dolabında yedek yoksa sinirlenirim.
Bir de güzel haber eşim egeli ya yeşil zeytini bu sana bu bana diye paylaştırmadan yiyebiliyorum:)

Not: Duygu sömürüsü değil zor zamanlardı birbirimize kenetlendiğimiz. 4 kardeş ve bir anne ile yaşama direndiğimiz. Buruk bazen ama gurur duyuyorum yaşadığım herşeyle.