%100 Barış

'Savaş yoksa barış isteğine de gerek kalmaz. Barış, savaş zamanlarının tasavvurudur. Barışın rahatlığını ve mutluluğunu tatmak isteyenler, bir savaşı yaşamak, ona tanıklık etmek ve onun duygusunu hissetmek zorundadırlar. İnsanlara hoş zaman geçirtmekten başka bir amacı olmayan sıradan filmlerin, sıradan romanların ya da sıradan tiyatro oyunlarının başlangıcında bir savaş olsa da, sonu barışla biter. Oralarda barış demek, “mutlu son” demektir. Ne var ki bu filmlerdeki, bu romanlardaki ve bu tiyatro oyunlarındaki savaş, finaldeki barış sahnesinin rahatlığını ve mutluluğunu iyice büyütebilmek adına fazla abartılmaz. O savaşlar, yalnızca birkaç sıkıntılı sahne, birkaç dramatik tümce ile sınırlı kalır. Çünkü finaldeki barış sahnesinin rahatlığı ve mutluluğu, zihinlere takılan hüzünlerle, şiddet görüntüleriyle, kan ve zulümle lekelenmemelidir; izleyici o barışın tesis edildiği “son an”ı doyasıya yaşamalıdır. O “an”ın varlığı, akıllara güzellikten başka bir şey getirmemelidir ki, yüzde beliriveren gülümseme, süreklilik kazansın.

O halde “mutlu son”ların gülümsemesi, savaşın yol açtığı yıkımlardan hayli farklı bir şeydir. Bu saf bir mutluluğun gülümsemesidir; onun içine sızmış hiçbir kötü anı bulunmaz. Oysa kötü anısı olmayan bir savaş, o sıradan kurmaca maceralardan başka bir yerde yoktur; gerçekte her savaş hüzün, şiddet, kan ve zulümdür. Eğer bunların çok küçük bir parçası bile, sonradan yapılan barışın içine sızmışsa; her “mutlu son”, her barış rahatlığı ve mutluluğu, savaşın kötü anılarıyla bozulmuşsa, bu durumda o barış gülümsemeleri, gülmekle ağlamak arasında ve sevinçle hüzün arasında bir mimiğe dönüşür. ' Emre Zeytinoğlu'nun yazısının devamı için tık

-----------------------

Burada ise % 100 Barış Sergisi var.