Yağız

Küçük bebeklerin gözleri başka bakar bilirdim. Işıl, ışıl, meraklı, sorgulayıcı. Öyle değilmiş meğer. Bugün bir el yıllarca üzeri kapanmış bir yanıma dokundu. Hem öyle az da dokunmadı. Hani bir yaranın kabuğuyla oynarsınız da ince ince sızlar ya! İnsan olmanın doğurduğu sonuçlardan birine daha dokundu. Dokundu ve kanattı. İçimde tarifi imkansız bir şeyler oluyor. Anne olmanın tadına başka türlü vardım bugün. İsmini, yaşını, uykusuz gecelerini bilmeden anne olmanın.

Kurduğum cümlelerin hızına yetişmiyor ellerim. Kaldırıp parmaklarıma bakıyorum. Bir dokunuşun tadı hala üzerimde sanki. Omzumda içilen sütten kalan minicik bir leke ve sanki tüm hücrelerimde bebek kokusu.Kurmaya yeltendiğim hiçbir cümle anlatamıyor hislerimi.

Sanki kağıda, kaleme, bu odaya, bu masaya yabancıyım. Tanıdığım yanım orada kaldı. Bambaşka bir yanımı alıp geldim. Ama sığmıyorum bu gece bu mekana... Sımsıcak bir elin okşayışıyla uyuya kaldığınızı düşünün. Eminim uyandığınızda aynı eller saçınızda gezinsin istersiniz. bak buradayım sımsıkı saracağım seni demesini.... O uyudu kucağımda, dizlerimde. Ama ben uyanınca onu saramadım. Şimdi ne yapıyor acaba cümlesi bitiriyor beni. Şimdi yanında olmayı, yanımda olmasını istiyorum.

Sanki annemin yaptığı lezzetli tatlılardan birini yemeye başladım da biri tabağı çekip aldı önümden. Damağımdaki tadı tüm ayrıntılarıyla aktarabilirim de o yarım kalmışlığı anlatamıyorum nedense!

Oğlum gözlerimin önünde tüm enerjisiyle oradan oraya koşturuyor. Ama şimdi ona bakarken bir başka çocuk olduğu yerde kalmış televizyon izliyor. Bebeklere özgü hiçbir sesi çıkarmadan sessiz ve hep sıra bekler bakışlarla. Oysa bir bebeğe yakışmıyor sessizlik, sıra beklemek, hüzünlü gözler.Ve ben ne kadar yeltensem de yazmaya hala o çocuğa ait cümlelere ulaşamadım.

YAĞIZ. 8 tane dişi vardı. Daha 1 yaşında ve hep televizyon izliyor. Kucağıma ilk andığım an beklediğim ya da alıştığım itiraz onda yoktu. Belki kucaklanmak istemese herşey daha kolay olurdu. Ama o ansızın kucağıma bıraktı bedenini. Ellerim, bedenim öylece kaldım.... Sanki ilk kez bir çocuğu kucağıma almış gibi. Kafasını göğsüme yaslayıp gözlerime baktı. Ben onu sevmekte acamiydim de o ilgi arama çabasında öyle deneyimliydi ki. Burnuyla, çenesiyle oynayınca sesini duydum. Öyle güzel güldü ki bana. O an sımsıkı sarıldım. Kokusunu duydum. Dünyanın en güzel kokusu sanırım bebek kokusu.....

Kafasını sürekli göğsüme yaslayıp gözlerime baktı, anne dedi. Veya anne der gibi baktı bilmiyorum. Ama ben tamamiyle annesiymişim gibi hissettim. Sonra da kucağımda uyudu. Hani bir yere konuk olmuşsunuzdur bebeğinizle de vakit dolmuştur eve döneceksinizdir ya. Çantalarınızı hazırlarsınız ortalığı toparlarsınız, '-hadi bakalımm gitme vakti' dersiniz ya. İçimde biri 'hadi bakalım vakit doldu' diye haykırdı sanki. Ama onu, diğerlerini yanıma alamadan.... Şimdi dolmuş vaktin bana kalmayan bir bebeğini özlüyorum. Hem de öyle çok özlüyorum ki.....

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Mavianne bebek kokusundan söz etmişti. Onu okurken Yağız yine aklıma düştü. Yetiştirme yurdunda tanıdım onu... orada bıraktım onu....

Yağız aklıma her düştüğünde doğurup terketmişim gibi canım yanıyor. Bu yazı onu ilk tanıdığım günün akşamından.