Korkuyorum

Burayı okuyan herkesin 'aynı durum ben de var' diyeceği türden bir sorun bu. Nedenlerini ve hatta çözümünü dahi bildiğim ama yok edemediğim. Zaman zaman hayatımı olumsuz etkileyen. Bundan birkaç yıl önce konulmuş 'kaygı bozukluğu' teşhisim var. Uzun süre tedaviye gitmem gerekti.Tedaviye gittim dedimse tedavi olduğum düşünülmesin. Hemen hemen her anne ve babada olan bir sorun bu. Kahkahalarla gülüp oynarken birden bire fotograf çekmek gibi beliren ve öylece kalakalmama neden olan. Yaptıklarımdan kendim sıkılmaya başladım diyebilirim. 

Başta eşim ve annem olmak üzere herkesin burnundan getiriyorum. Elimde olmadan. Doktor 2.görüşmemizde konuştuğumuz herşeyi kamera ile kayıt etti iznimi alarak derslerinde kullanacaktı:( Tıbba hizmet ettim bu açıdan sorun yok ama her görüşme ardından kendimi daha çok fark ediyor daha çok korkuyordum. Her insanda özellikle annelik ardından her kadında olan korkular olduğunu ama biraz fazla taşıdığımı söyledi. Endişeleriniz gerçekleşmiş gibi sonuçlarını yaşıyor olmanız normal değil dedi.

İşten eve dönerken aksi yönde giden bir ambulansta İda'nın olduğunu düşünerek titreye titreye ağlayıp annemi arıyor kazara annem açmazsa da yürüyemez hale geliyordum. Bacaklarım tutmuyor sanki öyle anlarda.

Babamın ölümüne dair görüntüler yok kafamda çokça. Silip atmışım sanki. Öncesi sonrası hepsi var ama o gün ve ardından yaşadıklarımız yok. Belimden aşağı ılık bir sıvı aktı ve herşey silindi.

İda ile ilgili endişelenmeye başladığımda yine aynı şey oluyor. El yordamıyla bir yere tutunmazsam yığılıp kalacak gibi, nefes alamıyorum. Cimnastiğe giderlerken karşıya geçmeleri gereken çok yoğun bir yol var kurs biter ve seslerini duyarsam normale dönüyorum. Okula gidecekler arıyor -anneannenin elini bırakma sakın- diyor sonra annemi telefona isteyip bir de ona söylüyorum. Biraz önce yine aynısı oldu ve İda -anne sıkıldım artık-dedi:( 

Geçen hafta pazar günü evin önünden geçen otobüsler, dolmuşlar gördüm cadde kapalı ve trafik buradan akıyor dedim. Sonra şimşek çaktı cadde niye kapalı? İda ile babası karşıya geçerken bir şey oldu ondan kapalı! Eşimi aradım telefon çalıyor ama cevap yok. Bir daha aradım yine cevap yok. Koltuğa yığıldım. Telefonu ya dr.ya polis açacak bana çabuk gelin diyecek bunları düşünmeye başladım:( Ağlıyorum yine. elimde telefon sürekli arayarak eşim açtı- avaz avaz bağırıyorum neden açmıyorsun doğru söyle araba mı çarptı?-

Bazen uyurken bir anda İda kanlar içerisinde kucağımda. Bu görüntüden delice korkuyorum. Bazen başka şeyler düşüneyim hemen iyi şeyler düşüneyim diyorum ama uykuya daldığımda yine oluyor. 

Bugün neden bunu yazdım? 1 haftadır yoğun olmaktan ve onu çok özlemekten mi kaynaklı bilmiyorum kaybetme korkusu nefes aldırmıyor sanki. İlaç verdi dr. ama tansiyonumu yükseltti yüzüm şişti parmaklarım bile şişti sonra bıraktırdı. 

O kadar çok çaba veriyorum ki sevdiklerimi kaybetme korkusundan kurtulmak için anlatamam. Ama sanki hepsi boşuna gidiyor an geliyor. Annem biliyorum benden iyi bakıyor eşim yine öyle ama yok an geliyor kendimden şüphe ediyorum. 

22 yaşında amcamın oğlunu kaybetmiştik kazada yakın zamanda biliyorsunuz o zamandan beri yavaş yavaş yükselen korkularım şimdi inanılmaz boyutlarda. Banyoda 10 dk oynamayı sever İda ama ben oynatmıyorum ayağı kayar, elektrik kaçağı olur vs.vs.vs. akla hayale gelmeyen şeyler benim aklımdan çıkmıyor ve çok ama çok yoruldum.