Hiç Bu Kadar Korkmadım Ben..

Bazı olaylar vardır aklınızın bir kenarında hep kalır, kalacaktır. Dün böyle bir olay yaşadık. İnanılmaz derecede panik olmakla ünlüyüm zaten. Özellikle de söz konusu İda ise.

Okuldan 15.30'da geliyor. Annemlere bırakıyor servis  binalarımız karşı karşıya. Akşam üzeri anneme 'Efelere gideceğim' demiş ama annem ya duymamış ya da hatırlamıyor (muş) Saat 15'de İda'yı aramaya başlıyor annem ta ki 19.30'a kadar. Efe bizim binada bir de Koray var bizim binada ve Berdan da karşı binada İda'nın oynadığı bu üç çocuk. Efelere daha önce gitmemişti hiç ve binanın arka cephesinde evleri. Annem Koraylara ve Berdanlara soruyor binanın önünde oynayan çocuk da yok hiç ve paniklemeye başlıyor. Annemlerin binadaki herkes sokakta İda'yı aramaya başlıyor. Bu arada annem panikle kapının üzerinde anahtarı unutuyor ve telefonunu da tabi. Bize 19 gibi haber veriyor. O sırada Marmaristen gelen arkadaşımız Mavi Elmas'ı almaya gidiyoruz. Merhaba bile diyemedim. Trafik inanılmaz, yollar kapalı anneme ulaşamıyorum komşular bize haber veriyor ama onlara da ulaşamıyorum. Deli gibi ağlıyorum ve o an aklımdan geçenleri buraya aktarmam inanın mümkün değil. Aklımda tek bir numara bile kalmıyor arabadan inip koşarak gitmeyi düşünecek kadar da saçmalıyorum üstelik.

Arabadayken dayım arıyor aynı semtteyiz. Ağzımızı arar gibi konuşuyor ben iyice iptal birşey oldu ve bunlar bizi hazırlıyor diye geçiyor aklımdan. Eşim tek kelime telaffuz etmedi. Sesini dahi duymadım tüm bunlar yaşanırken ben ağlarken o tamamen sessiz iptal oldu:( Annemi komşular sakinleştirmeye çalışıyor ve bu arada herkes arıyor. En sonunda Koray'ın annesi Eflere sordunuz mu diyor ve İda oradan çıkıyor. Annem o an bitik Komşunun evine yığılıp kalıyor. Biz hala yollarda ağlıyoruz. Eve gittiğimizde sokağa girerken gözlerimi kapattım kalabalık göreceğim bina önünde birşey oldu diye geçiyor sadece aklımdan. Arabadan inince binanın önünde kaldım:( Elmas koş oğluna demese orada öylece bekleyeceğim:(
Annemin tansiyon fırlamış, bel tutulmuş gözler balon gibi şişmiş:( İda şaşkın. Biz sersem.
Annem hala hasta.
Ben hayatımda böyle bir korku ve çaresizlik yaşamadım hiç.Yanında yattım sarılarak ve sürekli bakarak:( Uyursam alıp gidecekler sandım. of kötüydü çok kötü.