Sebepsiz mi?

 

İstiyorum ki parmaklarımdan süzülüp düş yağmura. Çiseler gibi olmasın dökülüşün. Üstüm başım sen olsun... 

Biliyorum yakın yaşları. Sadece boyu uzun. Belki olması gerekenden uzun. Durmaksızın gülüyor. Neredeyse dişlerinin hepsini göstere göstere gülüyor. En çok annesine benziyor. 

Böyle günlerde başıma sebepsiz ağrılar saplanıyor. 'Böyle günlerde' diye başlıyor olmak sebep sayılmaz mı bilmiyorum. Günün öyle ya da böyle olması arasındaki farktan kaynaklı bir ağrı.Demek ki sebepsiz değilmiş. 

Sabah başka iklime açılıyor pencere. Üzerimde geceden kalma giysiler. Gün ağırmamış neredeyse. Elinde yarıya kadar içilmiş çayla beliriyor bina kapısında. Bir eliyle de fermuarı kapatılmamış montu işaret ediyor. O hep gülüyor.Annesinin uzattığı çayı yudumlarken de gülüyor, montun fermuarını kapatamazken de gülüyor. Bina girişine boşaltıveriyor kalan çayını. Kızmakla gülmek arasında kalıyor bakışları.  Dalıp gidiyor. Sanki biri bakacağı şeyleri önce parmaklarıyla işaret ediyor ve o da izleri takip ederek ulaşıyor. Gözlerinin gördüğü son noktadaymışım gibi uzak bakıyor bana. Ayrı ayrı yönlerden aynı anda geliyor servisler. Birine oğlum biniyor birine o. Şehrin başka yönlerine gidiyorlar bambaşka çocukluklarını da alarak yanlarına.

Ve böyle günlerde üzerimden geçiyor şehrin tüm yağmurları. Her damlada ağırlaşıyorum. Sünger gibi çekiyorum griliği. Biraz da O'nun çocukluğuna dök beni.

Üstüm başım, elim yüzüm yaşam......

Görsel:A.Cass
Not: O dediğim karşı binadan servise oğlumla aynı saatte binen onunla aynı yaştaki zihinsel engelli çocuk:(