Saklanmak Gibi

Ne çok giyiniyoruz, kat kat. Saklanmak gibi. O zaman cümleyi ne çok saklanıyoruz diye düzeltiyorum. Boynumdan başlıyorum saklanmaya. Her gün başka renk.

Ayağı ile tempo tutuyor. Uyumsuz vuruşları, belki sadece gürültüden ibaret. Bir gök tanık bir de ayakkabıları. Vurdukça topukları sızlıyor.

'İnsanlar kötü değil mi?' diyor

'Hayır' diyorum. 'İnsanlara kötü demek kötü.'

Susup beklemek kadar uzun geceler. 'Git' demek  kadar kolay. Gitmek kadar haraketsiz.

Üzerime düşüyor aydınlığı. Duvardan titreye titreye. Elimi ne zaman uzatsam şeklini kaybettiren suretim. Tanımıyorum sesini, ensemden bedenime yayılan nefes alışlarını. 'Konuş desem' susuşlarını. Tanımıyorum içime doldurup çalkaladıkça köpürttüğüm gülüşlerini. Biliyorum her saat yabancılaşıp kaybolduğumu.

Gözüm sözlerinde. Kulağım değil gözüm sözlerinde. Sözlerin en çok gözlerimi yakıyor.

Çekip çekip bırakıyor oyuncak arabasını. Hep bir engelin ucundan dönüyor. El çırpıyor gidişine. Koşarak gidiyor ters dönmüş halinden kurtarmak için. Yeniden bırakıyor 'yol' dediği boşluğa. 'Bir de mavisini süreyim' diyor. Bir de mavisini sürüyor.

Ne zaman insanlardan korksam kat kat kıyafetler içerisine hapsediyorum onu. İsyan ediyor kollarından çekiştirerek. Korur sanıyorum sözlerden. Bilmiyor ki! Daha çok küçük. Kıyafetler insanı en çok sözlerden korur.