'Hayatı hakiki kılan sessiz sıradanlıklar'

'Gitmeyi iyi bilirim. Gitmek istemeyi de. Her yerden ve her zaman. Her şeyden ve herkesten gitmeyi. Benim için zor olan kalmaktı hep. Ama gün geliyor, zoru başarıyorsun. Gitmek artık bir ihtimal bile değilmiş gibi sakin, ait olmak hâlâ mümkünmüşçesine mütevekkil, olduğun yerle yeksan duruyorsun öyle. Kalıyorsun. Yaşlanmak biraz da bu sanırım.

Zira gitmek hiçbir zaman kaçmak değildi sadece. Arıyordun. Bulamayacağını, her seferinde biraz daha çok bilerek.

Ben bir ölünün ardından yabancı bir şehirde yürümeyi bilirim. Neyi aradığını tam bilmeden, bulamayacağını kuvvetle hissederek, o şehirde bir ölünün gençliğine uzanıp, onu öyle ebediyen görüş mesafesinde tutma isteğini bilirim.

Annem öldükten bir süre sonra Münih’e gittim. İlk kez. Bir bahane uydurmaksızın. Münih annemin şehriydi. Artık hiçbir şehrin onun olmadığı, olamayacağı bilgisi içimde dilsizdi henüz, sinir uçlarıma kelimelerle dokunmaya hazır değildim. Sessiz günlerdi. Annemin adını bile tekrarlayamadığım felçli günler. Bir sabah, şubat soğuğunda şehri bir baştan bir başa geçerek Münih Müzik Akademisi’ne yürüdüm; eskiden Hitler’in çalışma ofisiyken şimdi çalgıcıların prova yaptığı salonun hemen dibinde, girişteki taş merdivenlerde içim üşüyerek oturup yukarıda akordunu arayan genç müzisyenleri dinledim. Onların ahenge gebe gürültüsü, az sonra hep birlikte yeniden doğuracakları mükemmel eserden daha uygundu ruhuma; konser biletim vardı, gitmedim. Beş asırlık bir masalı günde iki kez anlatan saat kulesi Glockenspiel’in Alman mı Alman kuklalarına baktım boş boş, masaldaki savaşı Bavyeralı şövalyenin kazanması umurumda değildi. Sonra, büsbütün titremeye başlayınca, Altstadt’taki bir pastanede tam da onun yapacağı gibi, önündeki turtaya hiç dokunmadan kahve üstüne kahve, sigara üstüne sigara içen siyah saçlı kadını seyrederek ısındım biraz. Olmuyordu. Hiçbir ses, hiçbir serap işe yaramıyordu; içlerinden geçemiyordum. Gözeneksiz bir ikinci deri gibi tenimi sımsıkı saran ölüm fikrinin dışına çıkamıyor, yeterince soluk alamıyor, anneme bir türlü varamıyordum.

Münih’ten ayrıldım. Kalmayı öğrenmemiştim henüz. Gitmenin nafile olduğunu anlamaya ise daha yeni başlamıştım.'

Yasemin Çongar'ı gün içerisinde okumakla kalmıyor eski yazılarını da çıkartıp eve getiriyor koca. Taraf Gazetesinde yazıyor. Üyelik istiyor gazete. Aynı anda girmeyelim diye kavga ediyoruz bazen. Aslında kendisinden değil de hissettirdiklerinden söz etmekti niyetim. Araya biri girince aklınızdan uçuverir ya diyecekleriniz galiba öyle bir an yaşadım. Bazı işlerde bazı çalışanlar bir kenara kıvrılıp dinlenebilir. hatta belki gözlerini dinlendirebilir. En büyük konforum merkezi yayına inat açtığım müziğe okuduğum güzel bir yazının eşlik etmesi.

Demini iyi almış bir de çay gelmişse masama gölgesi bile hoşuma gidiyor insanların.

Ne diyordum? Hissettirdikleri değil mi? Yazıyı okuyup ardından müzikle bir daha okuyup yudumladığım çay (kahve değil) göz hizamda koridor. Beyaz giyinmişim. Ayaklarıma değiyor incecik etek.Üşümüyorum. Çıplak ayaklarımla adımlıyorum yağmur damlalarıyla örtülü toprağı. Üşümüyorum bu kez. 'Gitmek ihtimal bile değil' ve ben 'bir ölünün ardından yabancı bir şehirde yürümeyi' hiç bilmiyorum. Aynı şehirde kayboluyorum sürekli. En bilindik sokaklarında, caddelerinde. Aynı şehirde ihtimal dahilinde olmayan gitmeleri büyüttükçe büyütüyorum içimde. Ne zaman bir ölünün ardından yürümek istesem hayata yabancı, yürümeye yabancı, dilsiz, gözsüz bir çocuğa dönüşüyorum.

Görsel :Lauraballa