Kolay yükseliyor sesim biliyorum. Kontrolü bu kadar kolay kaybetmemeli insan. Bir de hiç kimseye 'sen de artık herkes gibisin' dememeli. Kimseler duymadı nasılsa diye de düşünmeyin, geçmişse içinizden 'herkes gibi' olduğu ya siz görmezden gelip başka bir yere koyarak seversiniz ya da cidden herkes gibidir.

Cümleyi toparlayıp kendime tekrar ediyorum. İçerik tamam da burada böylece söylerken ayakları yere basmayan eşyalar gibi iğreti duruyor.

Aslında demek istediğim bu değildi. Bir süredir demek istediğimi diyemediğimi de biliyorum. Bahanem dil değil, sözcükler ya da ruh halim de değil. İnsan bir cümleye onlarca kez başlayıp yarım kalmamalı. Başlayıp bitirebilmeli. Konuşur gibi. Bense hep ama hep ara vere vere yaşıyorum. Kelimelere, çaya, yemeğe, telefona, gülerken bile yarım kalır mı insan?

Kalıyor......... sonrası ? 

Sonrası kontrolden çıkmalar.

İda önceki akşam;

Anne karizmana bayılıyorum dedi.

Şaşkın şaşkın neye bayılıyorsun, nasıl yani dedim?

Karizmana işte bayılıyorum.

Nasıl bir şey ki o dedim

Of anne ne bileyim işte bayılıyorum dedim yetmez mi?
Yeter dedim yetmez mi hiç?
Galiba şu sıra bana bir tek İda bayılıyor.
Ben de ona.

Foto:Ben