Evlilik

Çocukken evliliğe dair hayal kurmadım.(en azından hatırladığım kadarıyla) Gelin olmaya dair tek eylemim tülden gelinlik yapmaktı.Zaten o da annemin yıkamak için indirdiği bir anda etafını sarmamızla olurdu ve kısacık sürerdi.'Her genç kızın rüyası' mıdır bilmem ama benim rüyalarımı süslemedi evlilik. Uzunca bir süre sevgili olduğum adamla 'beraber yaşasak biz' kararı ardından gelişen garip bir olaydı. Bir gece anneme 'ben galiba evleneceğim anne' demem ardıdan böyle girişe böyle karşılama demiş olmalı ki annem güldü. İstemediğim şeyleri sıraladım; gelinlik,düğün,nişan,kına gecesi vs.vs. Aslında kararlılığımıza ait kurduğumuz her cümleyi teker teker değiştirdik (Hayvan Çiftliğindeki kurallar gibi)Daha doğrusu değiştirmek zorunda kaldık. Annem sürekli ağlıyordu. Sanırım en çok o süreçte ağlattım onu. Babam olmadığı için akrabaların gözü üzerimizde büyütüyordu bizleri ve çok zorlanıyordu. Gelinlik giyinmeden olur mu, düğün yapmadan olur mu diye diye ağlıyordu. Tamam gelinlik olsun ama düğün olmasın dedik. 1+1 teras katta kutu gibi bir ev. Boya yapıyoruz, tabak çanak alıyoruz. Annemse dantel gibi olmazsa olmazlarla uğraşıyor.Renkli kartuş doldurup nikah davetiyesi basıyoruz kartuş bitiyor 2 gün alamıyoruz sonra alıyoruz ama zarf bitiyor bu defa da:) evlilik adını koymadığımız ortak yaşama kararını annemi üzmemek adına bu isimle aktarmış ve kendimizi çılgınca bir hazırlık içerisinde bulmuştuk. Gelinlik maaşım kadar yeni evlenen bir akrabadan istiyorum 1 saat giyineyim veririm diye:) Elimde tutacağım çiçeği sipariş ediyoruz. Kına gecesi kıyafeti bakıyoruz. Bir yandan da gülüyoruz halimize. Teyzem, yengem evimizi düzenlemeye geliyor ve neredeyse tencerelerin üzerini bile dantelle kaplamışlar. Olsun üzülmesinler dedikçe boyut değiştiriyor hazırlıklar. Dayım yaka paça kına gecesi kıyafeti almak için götürüyor beni. 'Gelin'in ben olduğumu anlamamaları için gerekli bir kıyafet alıp çıkıyoruz. ne yalan söyleyeyim kına gecemizde ben çok eğlendim. Annem yine ağladı. Evlenen ilk çocuğuydum. Ertesi gün bizde adettir davulcu gelir hüzünlü bir müzikle gelini evden alır. Erkek tarafıyla beraber. Erkek tarafı Ankara da olmadığından öncesinde Ankaraya gelenler de zaten bizim evde olduğundan gayet normal bir şekilde kalkıp hazırlandık. Kuaföre gideceğiz:) Davulcu insanın içini acıtıyor annem perişan ben salya sümük. Kuaföre 'gelin başı' (ne tuhaf eşek başı der gibi) olmasın küçük kır çiçekleri tak sadece diyorum ve gelin başı olmayan saçlarımla gelinliği giyiniyorum. Ben kendimi bir daha asla o kadar güzel hissetmedim desem abartmış olur muyum bilmem ama cidden çok güzel bir gelin olmuştum. Süslenmemiş gelin arabamızla nikah salonu otoparkına girdiğimizde 'saat 3 nikahı mı' diye soran görevliye 'ne 3 milyonu beee' diye saldıran eşimin hali hala gözlerimin önünde:)) o kadar çok yerde ve o kadar çok olmayan paramızı harcıyorduk ki adamcağız koptu. Nikah salonu dışında kimse fotograf çekemiyor o sıralar. onlar çekip duruyor. Hiçbirini alamadık. Öncelik sıralamasında hiç sıra gelmiyordu. Sütüdyoya gidip gelin albümü de yaptırmadık. 3 yıl sonra şirketi buldum ve arşivlerinden fotoğraflarımızdan bir kısmını aldım. ortak yaşam kararımızı uygulayabilmek hem maddi hem manevi açıdan çok zor olmuştu. Ama biz istedik ve gereken her şeyi yaptık. Nikah sonrası beraberce dantelleri toplayıp bir poşete yerleştirdik, terasta çayımızı içerken 'nerde kaldınnnn' diye arayacak sandım annemi:) Aramadı. Evlilik annemin 'nerede kaldın saat kaç oldu' dememesiydi. Sofrayı toparlamadan çıkıp gidebilmekti. Gelin kelimesi önüne sonuna gelen yığınla şey olabiliyor değil mi? Gelin başı, gelin arabası, gelin albümü... Bir de Çocuk gelinler var. Aşağıdaki kısa filmde sadece bir örneği. Çok etkileyici. Ne çok hikaye ile dolu bu ülke. Oradan buradan kendi hikayeme de değindim.