Hakan Günday - Azil

'Unutma ki zaman, gidecek yeri olmayanların evidir. Sadece zaman onları ileriye taşır. Ölümcül bir hastalığa sahip olan ile intihar etmekten yorgun düşenin ortak noktası, ilerleyen zamanda geri gidiyormuş gibi görünmeleridir. Ancak bu, ilerleyen bir trenin sadece son vagonuna kadar yürümeye benzer. ' (sayfa 15)

'Zihin sınırları içinde, düşüncenin duygudan başka düşmanı yoktu ve sen bunun farkındaydın.' (sayfa 54)

'Sen beni mektup yazacak kadar sevmedin' (sayfa 62)

'Tanıklık ettiğim dünya, şiddet kullanılarak yönetiliyordu. Ancak kimse bunu itiraf etmiyordu. ' (sayfa 76)

'Çünkü duygular, insanın yalnızlığını reddedişiyle başlayan kurgunun sözlüğünde yer alırlar. Bu sözlükte her duygunun bir adı ve tanımı vardır. Önce adlar ve tanımlar ezberlenir, sonra da insan hissettiğini sanır. Oysa insan, bir düşüncedir. Ne bedene ne de bilinen üç boyuta sığabilecek yapıdadır.' (sayfa 94)

'İnsanın amacı ve varlık nedeni, yaratarak yol almaktır.' (sayfa 95)

'Anlar, panolara yapıştırılmış fotoğraflar gibi sabit kalıyor.' (sayfa 133)

'Ölümcül olan, namlu ile insan arasındaki uzaklıktı.' (sayfa 133)

'Kansız acının en acımasız tarafı ne zaman biteceğinin bilinmemesiydi.' (sayfa 139)

****

Yine çizdiğim yer daha fazlaydı ama bazen yoruluyorum buraya aktarırken. Hakan Günday'ın 2.kitabı. Diğerleri de sırada bekliyor okunmak için. Kurgu konusunda Az'da zaten çok başarılı bulmuştum şimdi yine öyle. Azil başlangıçta 'Az kadar güzel değil mi acaba' diye sormama neden olmasına rağmen çok kısa zamanda yine merakla okumama neden oldu. Şarkıda, şiirde, romanda ve hatta gerçek hayatta duygular arasında uçlarda gezinen her şeyi seviyorum. Galiba biraz kendimi de buna benzetmemden kaynaklı. Şimdi Venüs'e başladım (Şebnem İşigüzel) ama ardından yine Hakan Günday'a döneceğim. Piç, Malafa ve Daha sıradakiler.

Bugün kısa tutuyorum altı çizilenleri. Sağlık sorunları ve yine zorlandığım saatler.