İçimde çok derinlerde bir yer acıyor. İsyana benzer sözler dökülüyor dilimden. Oysa yıllar önce 'isyan yok' sözünü vermiştim kendime.

Özrü yoktur bazı yaşanmışlıkların. Yaşanamadığı için özür dilemek gerekir. Ard arda 'baba' diyor sevdiklerim ve ben günler hatta haftalar sonra duyuyorum. Onların 'baba'sına karışıyor babam.

Uyuyor, uyanıyor çalışıyor ve yaşar  (mış)gibi yapıyorum. Şimdi şu dakika, şuracıkta aklımda kısacık sözler;

Kar yağıyor yaktığım ateşlere
İçimde kül kalabalığı bir isyan
Beni anlatacak kadar..
Kalabalık değil daha Sokaklar. 

Feryat figan ağlamak geliyor içimden......

Neye yarar bilmiyorum

'Seni, acını, yokluğu, kaybolmuşluğu çok iyi anlıyorum' demek neye yarar? Her şeye geç kalmışken.

Affet...................