Bir Deli'nin Hatıra Defteri

Haftalar önce biletini aramaya başlamıştık hatta araya adamlar koyduk ve bulduk biletleri. Kuzenim buldu toplu halde gidecektik. İda'nın hastalanması nedeniyle gitmekten vazgeçmiştim. Annem ve İda gitmemizi önerince dayanamadık. Son dakikaya kadar telefon elimde:) İnsan böyle anlarda vicdanı ile sürekli hesaplaşıyor ama güvenli ellerdeydi ve kendisi önerdi üstelik.

Neyse işten çıkmam zor oldu ve koştura koştura kuzenlerle buluştuk. Eşim de işten geldi. Salona girdiğimizde yoğun bir sis ve ortada koca bir iş makinası etrafına sıralanmış sandalyeler. Aşağı doğru sarkmış bir ayak. Önce ben o ayağı dekora ait bir şey sandım tam da altındaki sandalyelere sıralanmışken bir sürü yorum yaptık. Erdal Beşikçioğlu nereden gelecek acaba bu makinaya nasıl çıkacak derken ayağın hareket ettiğini fark ettik:) Aşağı sarkan ayak da ona aitmiş:)

Oyunla ilgili :  'Rus ve dünya edebiyatının en büyük yazarlarından Nikolay Vasilyeviç Gogol’un kaleme aldığı kısa öykü, Çar I. Nikolay devrinde yaşamış küçük bir devlet memuru olan Aksenti İvanoviç Popriçin’in ruhsal gelgitlerle başlayan ve akıl hastanesine kapatılmasıyla sonuçlanan yaşamını konu alır. Sıradan bir memur olan Popriçin’in hayatı, şube müdürünün kızına aşık olmasıyla değişir. Günlerini Sofi’yi takip ederek geçirmeye başlayan Popriçin’in tek istediği genç kızın, kendi varlığından haberdar olmasıdır. Ancak, aralarındaki sınıf farkı Popriçin’i umutsuz bir aşka mahkûm ederek ruhsal bozukluğunun derinleşmesine neden olur. 1840’ların Petersburg’unu esir alan bürokrasinin sert bir eleştirisinin de yapıldığı öykü, kimi eleştirmenlerce Gogol’un sıradan bir memurun gözünden Çarlık Rusya’sının çarpık düzenini resmettiği bir alegori olarak kabul edilirken, kimilerine göre ise öykü, şizofreninin edebiyattaki bilinen ilk yansımasından ibarettir. '

 Seyircileri, sahnenin ortasına yerleştirilmiş, sisler içinde bir iş asansörü karşılıyor; kendi etrafında üç yüz altmış derece dönebilen ve tiyatronun tavanına kadar yükselebilen bir iş asansörü bu. Popriçin (Erdal Beşikçioğlu) ışıktan bir kafesin içindeki asansörün üzerinde hareketsiz yatıyor. Aynı renkten altlı üstlü, kışlık iç giysileri var üzerinde, eli yüzü yara bere içinde, bileklerinde intihar denemelerinin acı izlerini taşıyor. Zorlanarak konuşuyor ilkin. Ayağa güçlükle kalkarak bakanlıktaki görevinden, diğer memurluklarda dönen dalaverelerden söz ediyor. “Onlarca kabloyla bağlandığınız hayatta her gün aynı hat üzerinde gidip gelen sizler, benden çok mu farklısınız?” diye sorar gibi bakıyor gözlerimizin içine. Sonrası malum. Özgürce konuşuyor Popriçin, ortodoks düşüncenin paradigmalarına Don Kişotvari bir yıkıcılıkla saldırarak. Onu bağlayan, hareketlerini, söylemini denetim altında tutan kurallar yok. Sonuçsuz bir serzeniş onunkisi, dinleyenlerin, içlerindeki hayal kırıklıklarıyla eşlik ettikleri bir yenilgi türküsü. '

 Oyun boyunca aşağı düşecek, kafasını bir yere çarpacak diye ödüm patladı:) soluksuz izliyorsunuz. İnanılmazdı performansı. Oyunun sonunda bir sahnede ağlamak üzereydim. Oradan oraya örümcek gibi ve çok çevik hareketlerle gidip gelmesi, gözlerinizin içine baka baka konuşması oturduğunuz yere çiviliyor sanki. Elbette ayakta alkışlandı.Anladım ki deliliğe uzak değilim ve seviyorum delileri:)

Bulabilirseniz bilet mutlaka ama mutlaka gidin oyuna derim. İda'ya da annem de teşekkür borçluyuz.