Bakkalın Kızı Pınar

Çakırkeyfim yine. Yok bu kez şarap değil hatta bu kez alkol sıfır. Şurada böyle yazdıkça alkolik olduğumu düşüneceksiniz değil mi? Düşünün ne yapayım:) Aksini ısbata çalışmak için uğraşmam çünkü yalpalayarak köşeyi dönüp eve gelen kocanız değilim. Pijamalarıyla salonda taşmış bir küllüğe sigara söndüren karınız da değilim:)

Zaten evde sigara içilmesine şiddetle karşı çıkarım. Tüller pis kokacak diye.

Ne garip anarşist ruhunuzun fındık fıstıkla beslenir hale gelmesini dışarıdan izliyor olmak. İç döküş yazısı değil dağılmayın hemen...

Belki de iç-döküş yazısıdır bilmiyorum. Bildiğim tek şey şuan yine kafa el uyumsuzluğu arasında debeleniyor olduğumdur. Kafamın içerisindekileri buraya aktarmaya onları cümleleştirmeye çalışırken bir çoğunu kaçırıyorum. Belki kopuk kopuk kelimeler olmalı sadece sayfalar dolusu ve her bakışımda kıpır kıpır kelimeleri gözlerimle cümleleştirmeliyim. Gözlerimin ellerimden hızlı olacağından eminim.

Ufak ufak deliriyorum sanırım. Belki de ufak ufak kendimi buluyorum aslında hangisi ondan da emin değilim. Geceleri kendimden ciddi ciddi korkuyorum.

Çekirdek yedikten sonra çok su içmemek lazımmış bir de. Aslında çekirdek yememek lazım en doğrusu o sanırım. Hala iki parmağımın uçları acıyor. Bu kadar da yenmez ki?

Çöp kamyonu hep aynı saatte geliyor. Hep aynı çığırtkan adamları getiriyor üzerinde. İçlerinden bir tanesini en sona bırakıyorlar ve o çöp biriktirilen yeri süpürüp koşarak gidiyor. Diğerleri kamyonun kenarından tutunarak gidiyor. O adam hep koşarak gidiyor. Üstelik en zayıfları o. Yarın akşam da onu koştururlarsa arkalarından bağıracağım. 'yazık değil mi biraz da sen süpürsene tombalak' diyeceğim. Duymazlarsa koşan adamın arkasından ben de koşacağım.

Mahalleye girer girmez minik bir bakkal var. Hani sütlerle ekmeklerin sabah kapı önüne bırakıldığı. İşte o bakkallardan biri. Bakkalların kızları her zaman imrendiğim kızlardan olmuştur. Yarısı boşalmış sarelle (adı saralle miydi o zamanlar?) paketlerinin hepsi onlarındı. Topitop en az 5 tane farklı lezzette açıp parmaklarının arasındaki boşluğa yerleştirebilir ve sırayla yalayabilirlerdi. Ama hiçbir bakkal kızını parmak arasına sıkıştırdığı topitopları yalarken görmedim. Bizim bakkalın kızı insanların yüzüne bakmıyor. Üzerinden rakamları silinmiş hesap makinası ve 'tirnggg' diye açılan yazar kasa çekmecesi arasında gidip geliyor sürekli bakışları. Pazar günleri ayaklarını sürükleyerek gidiyor penceremizin önünden. Sanki yürümek istemiyor gibi. Gülerken görmedim hiç. Adı Pınar.

Pınar imrendiğim bakkal kızları gibi mutlu görünmüyor. Evlenmemiş hiç neredeyse aynı yaşlardayız. Yani hala genç benim gibi ama evlenmemiş. İyi mi yapmış bilmem ama Pınar ne zaman gözünü o tezgahtan kaldırıp baksa 'polise haber ver ben kaçırıldım' der gibi bakıyor.

Sanki fısıltıyla hatta bazen de avaz avaz yardım istiyor insanlar ve ben hiç ama hiç kimseye yetemiyorum, yardım edemiyorum.......

Ha unutmadan aşırı dozda çekirdek, türkü, antibiyotik çakırkeyf malzemeleri.