Anneler, Çocukları, Sağlık Oradan Buradan Neticede Yine Geldim:)

Sonunda bitti. Umutlarım bu yönde daha doğrusu. Birkaç gün önce söz etmiştim küçük bir operasyon geçireceğim diye. Bitti evdeyim. Kendim dışında herkesle ilgili abartılı düzeyde pimpirikliyim. Soğuk kanlılığımı korumakta güçlük çekiyorum ama nedense söz konusu bensem 11 kaplan mı denirdi ona yoksa aslan mı yoksa halen narkoz mu:))

Salı günü sabah başlayan maratondan yorgun çıktım. Oynaya oynaya gelin çocuklar kıvamında gittiğim hastanede ameliyatlar ardından doğabilecek sorunlara kadar kapsamlı bir listeyi imzalarken oynama hallerimden eser kalmadı. Çarşamba günü yatıyor görünme başarısı kazandığım hastanede gördüklerim ve duyduklarım 'ben eve gitsem de sabah erken gelsem olur mu' cümlesiyle son buldu.

Bazı durum ve hallerde 'Devlet Hastanesi' deneyimine fazlasıyla güvenmekteyim. FMF atakları esnasında gittiğim 'Özel Hastane'ler ardından edindim bu deneyimi. Geçmiş yıllarda erkek kardeşimin çok tüyden bir nedenle Özel Sağlık sigortasından faydalanarak gittiği şeklen güzel bir özel hastanede bizzat doktorun ' biz yılda en fazla 10 tane kıl dönmesi ameliyatı yapıyoruz, devlet hastanelerinde günde 20 en az onlar daha deneyimli' şiarı önemlidir.

5 kişilik bir odada (yatak sayısı 5) 10 kişinin yatıyor görünmesine şaşırdım elbette. Fakat adamlar düşünceli kocaman çek yat koymuşlar ve biraz kiloluları ayırıp kilolu olmayan bir kişiyi onun ayak ucuna yatırarak 10 kişi sığabilir bunda ne var ki? Önce 1 refakatçi olması gerekirken her yatağın başında bekleşen 4-5 kişiyi koridora çıkartmak gerekir elbette bunun için güvenlik güçlerinden yardım da alınabilir.

Her neyse çarşamba günü yatacağım oda ve hatta yatak belli olmuşken o yatağa kıafetleri ile uzanmış çay içen F... 'yi saymamam gerekir. Ayrıca bu F daha sabah son kontroller esnasında doktorun 'sizin ameliyatınız haftaya kalabilir beklemeyin gidin' dediği F :)) Odaya girilmiyor kalabalıktan. Hemşire odanıza gidip bekleyin yatağınızda diyor ama yatağımda aslan başlı bir F var ve çay içiyor diyemiyorum. 'Beni eve gönderseniz sabah ameliyat saatimde burada olurum' diyorum ama bunun için gerekli izni almam ve doktorları beklemem gerektiğini söylüyor. Çekyatta oturuyorum.

Vee eyvah gördüler....

- Geçmiş olsun neyin var?

- Lenf bezlerim........ dedim ve bu kadar yemin ederim diyalog sadece bu.

- Geçen hafta yan odaya genç bi gelin geldi yeni evliymiş onun da boynunda şişlik varmış ameliyata gitti yanlış iğne vurmuşlar felç olmuş:(( dedi F........

O F bu hastanede eskiymiş meğer ameliyatı birkaç defa ertelenmiş.

-Yatak yok mu ?

- Aaslında belli yatağım sizin uzandığınız yatak benim , diyebildim gayet tırsık sinik zavallı bir halde.

-Ben zaten özel oda bekliyorum , bel fıtığım var ya (sanki tıbbi geçmişini biliyorum ben) öyle uzandım. Yoruldum bütün gün ordan oraya.

- Aaaa size sabah doktor git dememiş miydi hala gitmediniz neden bu saate kadar buradasınız ki.

- Gözlerinin önünde olursam iyi olur hem ben özel oda bekliyorum:)) Çıkacağım özel odaya.

Bu arada bir başkası ölümle biten bir ameliyat olayı anlattı. Başımda korkunç bir ağrı, kulağımda sesleri çıktım hemşireye ne imzalamam lazım imazalayıp eve gideyim sabah gelirim erkenden. Bir dilekçe yazıp çıktım. Sabah 7 de hastanede olmam gerekirken 8 de gittim. İyi halt ettim. İlk ameliyat benimken saat 7.30 da beni almaya gelip bulamamış ve gitmişler. Saat 14'e kadar aç-susuz ve onlarca ölümlü hikaye ile gerilerek saati bekledik. Saat 13 sularında F özel oda boşalınca koşarak gitti. Bu arada bana başka yatak vermişlerdi. Sonra F karşı yatakda geceden kanka olduğu bir teyzenin ziyaretine geldi ve Özel odasındaki yatak boşalırsa onu yanına aldıracağını söyledi. Banu (kardeşim) gülme krizine girdik. Ulaş (diğer kardeşim) arayıp Özel Oda ayarlıyorum dediği an koptuk. Yahu o iğneler, gel gitler, yatağında sabit kalmayıp gezinen ve o arada onlarca hikaye anlatan hastane yerlileri olduğu sürece özel oda değil özel bir ses geçirmez bölme iş görebilir.

Önceki günden lokal değil genel anasetezi olacağını öğrenip moralim bozulmuşken 12 saatten fazla da bu nedenle aç tutulmuşken öğreniyorum lokal olacağını.

Bu arada özel olan yalnızca doktorum ki o çadırda müdahale etse giderim artık. Özelliği kuzenimin tanıyor olmasından ve 4 aydır da bu konuda takip ettiğinden. En sonunda adımı söyleyip kırış kırış ameliyat önlüğünü ve metal sedyeyi getirdikleri an yusuf yusuf halleri olmaya başladı bende. Doktor 10 dk.öncesinde gelip sana sakinleştirici verecekler bence alma gerek yok sen halledersin şeklindeki gazlaması da işe yaramadı. Korktum hem de çok fena korktum. O önlüğü giyinip korkmuyorum diyen var mıdır merak ediyorum ama korkmuyor gibi yapma konusunda oldukça başarılıydım. Ben oturarak gitsem, etrafı görsem, o çarşaf ıslak mı biraz şeklindeki saçmalamalarımı görevli gayet normal karşıladı. Sanırım sakinleştiricimi ona yapmışlar. Asansörden 'sizin yolculuğunuz buraya kadar' dediği kapıya kadar Almanyaya çalışmaya gidiyomuş edasıyla sırttığım o sedyede sevdiğim insanları o kapının dışında bıraktıkları an inanılmaz çaresiz hissettim. Yapayalnız kaldım. Yanağımdan damlayan şeyler de göz yaşı değildi sanırsam biri soğan doğruyor diye kendimi güldürmeye çalıştım. Ne yalan söyleyim güldüm bile:) Sonra şöyle bi derin nefes alıp nolacaksa olsun dedim.

Aklımdaki tek cümle eşime bakarken 'İda ya iyi bak' bu ne garip bir cümleydi. İçeride de tekrarladım. 'İda ya iyi baksınlar' görevli 'pardon' dedi. Yok bişey dedim:(( Tüm gardımı kaybettiğim andı o an. Aklıma İda'nın geldiği. Gözlerimi kapatıp onu düşündüm hep.

Herşey bittinde sedyede elimde sımsıkı tuttuğum 'patoloji' örneğini kaldırıp bakmaya çalışırken de onu düşündüm.

Belki herşeyin vakti önceden bellidir, belki ölüm yanıbaşımızdadır. Her an.

Şimdi umudum 10 gün sonra çıkacak olan o sonuçta. İda için, biraz daha uzun kalmayı istediğim yaşamda.Yani umut işte her yerde her daim olmalı. 

Dramatize ediyor demeyesiniz. Attıkları her dikiş başka sızlıyor anneyseniz. Aklımda hep Gamze Anne. Oğlu için, sağlığı için iyi şeyler diledim beklerken. Anneler çocukları için uzun yaşamalı.

İda'nın alnında kocaman bir yara çıktı. Sıkıntıdan diyor herkes. Annem hiç konuşmadığını söylüyor. Biraz sitem ettim 'neden yemeğini yemedin' dedim sen de yemedin onun için dedi. Bugün 'ben seni bırakıp gider miyim küçük bir sorundu geçti' dedim. sadece 'Gitme' dedi. Annemse kahroldu. Etrafımda dönüyor hala

İçimde fırtınalar kopuyor.

İyi olsun sonucum da olmaz mı?
Son durumum şudur: Yattığım yerden kalkarken 'bi el atın yaw ' şeklindeyim:)
Sol kulağım hissiz (umarım geçicidir yoksa küpe takamam) belime kadar tutulmuş bir hal var ki dün daha iyiydim galiba üzerime oturup kestiler:) Epey ağır olmalılar hamlamış gibiyim:)
Not: Sakinleştirici lokal anestezi esnasında panikleyip saçma sapan şeyler yapabilme ihtimaline karşı veriliyormuş ayrıca o bölgeye 3 adet uyuşturucu vurdular ki sormayınız hala uyuşuğum:)