Başlık Olmasa Olmaz mı? Olur

Bazen bakışlarımı unutuyorum üzerinde. Göz göz kanıyor, göz göz gülüyorsun.

Hiç böyle çok sesli olmadı kafamdakiler. Ayırd edemiyorum cümleleri. Kendimi ne kadar versem o kadar anlamsızlaşıyor. Bazen çok derinlerden bir bebek sesi bazen sadece saat tik takları.

Ne çok yürüdüm bugün. Eski günlerdeki gibi kaldırım taşlarındaki çizgilere baka baka. Basmamak için uğraşmadım üstelik. Onlar belki de hep benim o çizgilere basmamı bekledi! Şemsiye alacaktım ellerimi ceplerime koyamam diye almadım. Ellerim ceplerimde yürüdüm. Geç kalmadan, erken oldu demeden. Aradığım yeri kaçırmışım gibi yapıp iki defa geçtim aynı yoldan. Gücüm olsa daha çok geçecektim. Plan yaptım. Havalar düzeldiğinde aynı yoldan aynı gün onlarca defa geçeceğim. Sebebi yok.

İnsan beyninin sınırlarından ürkmeye başlayalı çok olmuştu. Bir otobüs camından attığım ilaçlarla başaldı sanırım. Elimde minicik bir aynaya bakıyorum (belki yarım saattir) biri kapıyı kırıp içerde yatan oğlumu alacakmış gibi korkuyorum. Bir yanda 'sabaha beslenme çantasına ne koysam' diye düşünürken diğer yanda sehpa kenarına sıralanmış adamlarla konuşuyorum. Orada olmadıklarını biliyorken. Kendimle konuşmuyorum artık kendimle konuşmuyorum. Kendi kendime yüksek sesle konuşuyorum. 'Ne dedin' diyenlere 'kar mı yağmur mu yağacakmış' diye soruyorum. Ne manasız Mevlana'nın İda'nın beslenme çantasına peçete katlayıp yerleştirmesi.

Aklımdan geçenlerin böyle dökülmesi de manasız. Okusam kendimden utanacağım şeyler yazmaktan korkuyorum. İçmedim içmedim. Zaten ben içemiyorum ki! Hemen sarhoş oluyorum.

Mesela şimdi bize gelseniz. Tutup tutup kulaklarından atsanız

Çok yürüdüm bugün. Tebeşirle işaret koysaydım kaldığım yere. Ne tuhaf insanın duygusuzluğu! Mutlu/mutsuz ayrımını kaçırması. Sadece sadece yaşaması.

Ve ne güzel bu hal. Davula vurdukça (mizik)uçar gibi olması. Gözlerini kapatınca hafiflemesi....



Bütün pazar Metallica dinledim tıpkı eskisi gibi. Dilerim bir gün ben de o seyircilerden biri olabilirim.(amin)