Albert Camus- Tersi ve Yüzü

Hafta sonumuz genellikle yoğun geçiyor. İngilizce kursu ardından Arkadaş Kitabevi'ne gittik. Ne zaman gitsek eşim kapının önünde 'almıyoruz tamam mı geziyoruz, okuyoruz, çıkıyoruz' tamam diyoruz. ama ajandama not aldığım birkaç kitabı aldım. Tabi İda'da 2 adet kitap aldı :) Bu fotoğrafta 4 tane kitap hediye.

Dün kurs bitene kadar Tersi ve Yüzü'ne başlamıştım. Daha önce yorumlarda söz etmiştik sanırım Camus ne yazmışsa okumak istiyorum sırayla.

Denemeler 1935-1936 yıllarında yazılmış. Yani Camus 22 yaşındayken. Kitabın başında yer alan Tahsin Yücel'in Camus'nün Yapıtlarında Tersi ve Yüzü'nün Yeri başlıklı yazısı oldukça güzel. Bir de Önsöz'de Camus'nün kendisinin denemelerine dair dedikleri elbette. 

Şöyle diyor bir yerde ;

'Bu sayfalarda, biraz da tumturaklılığa kaçarak 'Yaşama umutsuzluğu yoksa, yaşama aşkı da yoktur' diye yazmıştım. O sırada ne denli doğru söylediğimi bilmiyordum; gerçek umutsuzluk zamanlarından geçmemiştim daha. Bu zamanlar geldi ve bende ölçüsüz yaşama isteğinden başka her şeyi yıkabildi' 

Altını çizdiğim yerlerden ;

'İnsanoğlunun çıkarları karşısında Tanrı'nın bir ağırlığı kalmıyordu' (sayfa 30)

'Bir yaşamın sonunda, yaşlılık bulantılarla gelir.Herşey artık dinlenilmez olmakla son bulur.' (sayfa 34)

'Açık görüşlülükte, sevmeyi yadsımada bir tür umutsuz cesaret vardır.' (sayfa 37)

'Ne çıkar, insan her şeyi kabul ettikten sonra? Birbirine benzeyen, gene de farklı üç yazgı söz konusu. Ölüm herkesin başında, ama herkesin ölümü kendine göre. Olsun, güneş gene de ısıtıyor kemiklerimizi.' (Sayfa 38)

'Bir başka kez de biri 'En kötü yanlış acı çektirmektir' diye mırıldanmıştı. Herşey bitti mi yaşam susuzluğa gömülmüştür. Bu mudur mutluluk dedikleri? Bu anılar boyunca ilerlerken her şeye aynı sessiz giysiyi giydiririz, ölüm de renkleri soluk bir tuval gibi görünür. Keni kendimize döneriz. Sıkıntımızı duyarız, böyle daha çok hoşlanırız kendimizden. Evet, mutluluk belki de budur, acımalı mutsuzluk duygumuzdur.' (sayfa 40)

'Yoksullukta bir yalnızlık vardır, ama her nesneye değerini veren bir yalnızlık' (Sayfa 41)

'İçinde kendi kendim olmaktan çıktığım bu gece nereye kadar gidecek? Basitlik sözcüğünün tehlikeli bir niteliği var. Ve ben bu gece yaşamın belirli bir saydamlığı karşısında artık hiçbir şeyin önemi kalmadığı için ölmek istenebilmesini anlıyorum. Bir insan acı çeker, mutsuzluk üstüne mutsuzluğa uğrar. Katlanır bunlara, yazgısını benimser, iyice yerleşir içine.....

Böyle işte, dünyanın derin anlamını duyar gibi olduğum her seferde, onun basitliği şaşırttı beni hep.' (Sayfa 45)

'Yokluğun belirli bir noktasında, hiçbir şey hiçbir şeye götürmez olur, ne umut, ne umutsuzluk köklü görünür, tüm yaşam tek bir imgede özetlenir.' (sayfa 46)

'Bu saat evetle hayır arasında bir aralık, bir duraklama gibi olduğuna göre, yaşama umudunu ya da yaşama tiksintisini başka saatlere bırakıyorum. Evet, yitirilmiş cennetlerin saydamlığını ve basitliğini toplamalı yalnız: bir imgede toplamalı.' (sayfa 46)

'Yaşıyor muyum, yoksa anımsıyor muyum bilmiyorum artık' (Sayfa 47)

'Evet her şey basit, insanlar karıştırıyor işleri' (Sayfa 48)

'İnsan kendi kendisiyle karşı karşıyadır artık:hadi mutlu olsun da görelim!' (sayfa 53)

'Büyük yüreklilik, ölüme olduğu gibi ışığa da gözlerimizi kırpmadan bakabilmektir. Sonra, insanı yiyip bitiren yaşama aşkından bu gizli umutsuzluğa götüren bağı nasıl anlatmalı'' (Sayfa 70)

Aslında çok daha fazla çizdiğim yer. Merak uyandıracak kadar yer verdim sanırım.