Bizim Ev

Uzun yıllar önce eve dair yine yazmıştım. Eve tutkuyla bağlı olanlardanım. Çok da özlüyorum evde olmayı.Aile boyu seviyoruz desem yanlış olmaz. Pazar sabahlarımızın klasiğidir güzel bir çizgi film veya güzel bir Tuncel Kurtiz seslendirmeli belgesel eşliğinde kahvaltı yapmak.

Evliliğimizi ev arkadaşlığına benzeten akrabalarımız vardı. İda doğduktan sonra evli bir çift gibi göründüğümüzü söylediler :)

Minicik bir eve sahibiz. Kredi ödemeleri 2 yıl kalan bir ev. Borcumuz bittiğinde biraz daha büyüğüne sahip olmak hedefimiz bakalım! Evde en çok uğradığımız oda burası. Konumundan da kaynaklı. İşimiz olsun olmasın mutlaka uğruyoruz sebep nedir derseniz bilmiyorum :)

 

Görmemişin evi olmuş anlatmış demeyesiniz. Duvarlar yıllara göre değişimi sembolize eden fotoğraflarla dolu (her geçen gün artıyor şimdi daha çok)  Bizim eve gelen karanlık buluyor. Nedeni tavan aydınlatması kullanmıyor olmamızdır. Her köşede lambader veya abajurla aydınlatıyoruz. O kadar huzurlu ki. Tavan aydınlatmasının gözünüzün içine içine işlediğini, başınızı ağrıttığını ancak kullanmadığınızda fark edeceksiniz. Denemenizi önereceğim.

 

Yazıya sebep ödünç kitap meselesidir. O vesile ile eve de değinmiş olduk ben de özlem giderdim. Düzensiz değilim. Düzensizliğe ve dağınıklığa hiç tahammülüm yok. Gerçi kitaplık pek düzenli kalamıyor ama o sayılmaz. 

Ödünç kitap vermemek konusunda bir karar aldık. Hangi akrabamız gelse istese 'yeter ki okusun aman aman tabi hemen al' şeklinde bir teşvikle veriyor ama geri alamıyorduk. Buna birkaç arkadaşımız da dahil.

Çok uzun yıllardır kredi kartı ödemelerimizde kitapevi ödemesi olmayan ay yoktur. Bir avm de gezinip 'dışarıda çok pahalı oluyor' diye ertelediğimiz şeyler oluyor ve bu kaynağı kitap için kullanıyoruz. Biz bunu yapıyorken hayatının hiçbir aşamasında zevkinden sefasından bir şey ertelemeyip (akıllı telefonlarla yer bildirimleri yapmasalar görmeyiz) kitaba para harcamamayı desteklemiyoruz. Hatta karşısındayız artık. 1930 baskısı olan kitaplar var. Bazılarının rengi değişmiş, kokusu şahane. Kendi adıma çize çize okurum fosforlu kalemlerle ve bunlar belki 40 sene sonra oğlum tarafından okunacak, belki içinden bir not düşecek ellerine. Yani ona bırakacağımız bir birikim olacak. Bazıları okuduktan sonra olmuş olmamış önemli görmez ama artıköyle görmüyoruz. Her birini cidden birçok şeyi kısarak alıyoruz. Biraz komikleştirdik tabi yazı ile. ama ödünç kitapvermiyoruz artık. Yazıya rağmen isteyen olursa da 'hayır' demeyi düşünüyoruz. Çok mu katı oldu?