İçimdeki Ses

Görsel : Jimmy Lawlor

Deeptone demiş ki 'İçinizdeki sesi dinler misiniz? Dinlerim. Sık sık dinlerim. İçimdeki ses midir yaşanmışlıklardan kaynaklı tecrübeler midir bilmiyorum ama dinlerim. Yanılmayı umduğum bir çok zaman vardır. Ne yazık ki bunu fazla yaşayamıyorum. İnsanlara güvenmekle ilgili çok katı görünmekle birlikte çok kolay inanırım. Nasır gibi geliyor insan ilişkilerindeki aksaklıklar. Ne tamamen iyileşiyor ne de kötüye gidiyor. Herkes ayak sürüyerek devam ediyor yaşamaya. Dermansız gibi yürümeler. Belki tek savunma insanın kendine dönüp saklandığı anlarda başlıyor. İşte o vakitler iç sesler duyuluyor. Bazen fısıltıyla bazen avaz avaz. İç ses insanın ahengi sanki. En azından benim için öyle. Oradaki ahenk dışımdakine oranla daha az bozuluyor. Ama ne yaparsam yapayım kandırılmaktan kurtulamıyorum. İnsanları seviyorum. Öyle sevgi pıtırcığı gibi değil. Seviyorum. Oğluma da sevmesini öğütlüyorum. Ama korunmayı öğrenemiyorum. Aklıma, zekama güvensem de başka türlü işlemiyor kafam. Kurnazlıklarla işim yok. Bazen en son söyleneceği en önce söyleyip tepeden düşer gibi kalıyorum. Haksızlık karşısında susup yoluma devam edemiyorum. Sık sık acı çekiyorum. Sonuca bakınca içimdeki sesi dinlememekten kaynaklıymış gibi geliyor. Öyle değil. Gözlerine bakarak konuşmaktan ürküyorum insanların. Sanki dikkatlice bakarken içeriden bir suret kayıp gidiyormuş hissine kapılıyorum. Ne zaman o hisse kapılsam o insandan bir kötülük görüyorum.

Şöyle bir ayrım olduğunu düşünüyorum. Duygu ve akıl arasındaki karmaşada genellikle verdiğim karar akıllıca olmuyor. Aklıma geleni yapmaktan yaşamaktan zarar görsem de 'bir daha olmayacak' desem de bazen bir cümleye herşeyi silip atabiliyorum. Kin gütmüyorum belli kutular var sanki zihnimde ve oralara yerleştirip üzerlerini kapatıyorum.