Virginia Woolf-Kendine Ait Bir Oda

Yine çok sevdiğim bir arkadaşımın hediyesiydi. Virginia Woolf'u uzun zamandır istiyor ama ne yalan söyleyeyim ürktüğüm için erteliyordum. O kadar kolay okunur bir kitap ki benim gibi 'acaba' ile elini uzatıp uzatıp çeken varsa bu kitapla başlayabilir. 

Kolay okunur olması konunun oldukça somut olmasından 'edebiyat ve kadın' 'Neden bir Shakespeare çıkaramadınız?' gibi bir soruyu kendisine dert edinerek bu eksende çok somut bir yanıta ulaştırıyor okuyanı. Üstelik bunu neredeyse kitabın tamamına yedirerek, tekrarlayarak. Yanıt çok basit “Çünkü kadınların kendilerine ait bir odası yoktu, zaman yaratıp o odaya çekilme imkânlarına sahip olamadılar”diyor. Kitapta Shakespeare'a bir kardeş uydurması özellikle en beğendiğim bölümlerden biriydi. 

Kitap Cambridge Üniversitesi'ndeki kız öğrencilere hitaben yaptığı bir konuşma üzerine şekillenmiş. İngiltere'de kadınların seçme ve seçilme hakkını elde etmelerinden bir yıl sonra yayınlanmış.

Kitabın daha ilk sayfalarında Woolf; 'Bir kadın eğer kurmaca yazacaksa, parası ve kendine ait bir odası olmalıdır.' diyor.

Kitabın içeriği açısından altı çizilen yerleri aktarmak biraz daha güç ama yine de çok kısa yer vereyim;

'Kadın özgürlüğüne erkeklerin karşı çıkmasının hikayesi belki de o özgürlüğün kendi hikayesinden daha ilginç.' (Sayfa;62)

'Aşırı umursamak sanatçının doğasında vardır. Başkalarının fikirlerini mantıksızlık derecesinde umursamış olan insanların enkazıyla doludur edebiyat alanı' (Sayfa; 63)

'İnsan okurken her cümleyi, her sahneyi ışığa tutuyor- çünkü tuhaf ama doğa bize bir iç ışık bahşetmiş sanki, bununla romancının tutarlı oluşuna ya da dağılışına hükmediyoruz.' (sayfa; 79)

'Arkasında belli bir neden yoksa kadınlar herhangi bir ilgiden çok kuşkulanırlar, gizlemeye ve bastırmaya öyle feci alışmışlardır ki, kendilerine dikilen bir göz kırpıldığı anda fırlayıp kaçmaya hazırdırlar.' (Sayfa 92)

Konuşmasını toparlayarak sona yaklaştığı bölümde ise şöyle diyor ;

'Odalar birbirinden öyle farklıdır k; sakin olabilirler ya da gürültülü; denize bakarlar ya da tam tersi, bir hapishanenin avlusuna; yıkanmış çamaşırlar asılı olabilir; ya da opal kumaşlar ve ipekler canlandırır içlerini; at kılı kadar sert ya da tüy gibi yumuşaktırlar- kadınlığın bu aşırı karmaşık gücünün insanın suratına çarpması için herhangi bir sokaktaki herhangi bir odaya girmek yeterlidir. Zaten başka türlü olabilir mi? Çünkü kadınlar milyonlarca yıldır evlerinin duvarlarını delmiştir,bu güç tuğlaların ve harcın kapasitesini öylesine zorlamıştır ki, artık kalemlere ve fırçalara, iş hayatına ve politikaya yönelmek ihtiyacındadır.' (Sayfa; 95)

Bir cinsin ötekinden farklı olduğunu düşünmenin hem çaba gerektirdiğini hem de zihnin bütünlüğünü bozduğunu söylüyor.

Özetle (biterken de değinildiği gibi) yazmak yönünde cesaretlendiriyor okuru. Bunun için gereken nesnel koşullara sahip olduğumuzu söyleyerek.