Böyleyken Böyle............

 

Yine uzun sürdü  buralara uğramam. Bazen blogu işe yarar eşyaları atmaya kıyamadan teker teker taşınarak oluşturulmuş kır evine benzetiyorum. Eşyalara yabancı değilsin de o yaşama yabancı. 

Yoğun ve yorucu geçiyor günlerim. Evimizi sattık sonra yeni bir ev aldık, temizledik, yerleştik. Şimdi yerimi yadırgayarak uyuduğum bir dönemdeyim. Sanki hala yerli yerinde değil gibi hayatımız. Hele hele benim gibi alışkanlıklarını zor değiştiren biriyseniz yeniliklere direnç gösteren bünyenizle de ayrıca uğraşıyorsunuz. İda yine köyde. 'Ceviz ağacının altındaki hamakta sallanıyorum müzik dinleyerek' dedi biraz önce. O böyle mutlu olunca gülümseyerek kapatıyorum telefonu. Yerleştiremediğimiz bir tek çalışma odası kaldı. Kolileri açtık ama eskisi gibi sınıflandırarak yerleşmesi gerek rafların. Eşim oraya 'çalışma odası' demekten hoşlanmıyor. Artık sadece keyif için kullanır olduk çalışmak yok o odada :)

'Neden sattınız, neden böyle bir işe giriştiniz' diyenlere çok makul bir yanıtım var sadece güneş için. Büyük-küçük farkından geçtim ama güneşle uyanmak bambaşka geliyormuş ruha. O kadar hasretmişim ki aydınlığa her yer bembeyaz. Baştan baştan geziniyorum odaları gülümseyerek. Artık üşümediğim bir evde yaşıyorum. Anladım ki insan evinde üşümemeli. Sadece beden değil de derinlerde bir yerler de zarar görüyormuş bu üşümelerden. 

Yazmak istiyorum uzun uzun. Yine sessiz kalma isteği ile aynı günlere denk düşüyor bu istek.Hüzün değil bu biliyorum. Belki sadece yorgunluk.

Biraz daha güneşte bekletmeli kelimeleri :)