Kendi evine ürkerek giren ev sahibi gibiyim. Biri eşyaların yerini değiştirdi mi endişesiyle geliyorum her seferinde. Gariptir hatırlamıyorum da üstelik neyi, nereye yerleştirdiğimi. Sol gözüm puslu görüyor epeydir. Öyle imge filan değil ciddi ciddi puslu görüyorum. Diğeri de öyle görse sorun yok da bu haliyle başka görünüyor nesneler. Biraz berrak, biraz belirsiz, biraz gri biraz kendi renginde.

Yıllardır yazarım sonbaharda ve ilkbaharda bir garip haller olur. İsimlendiremem, duramam, susamam, yazamam. Burada söylemenin anlamı var mıdır bilmem de bir de konuşamam. Boğazıma düğümlenir saatler, dakikalar, notalar. Öylece seyrederim. Galiba en çok ilk-son baharda yaşlanırım bir de. 

Kapı aralığından kafasını uzatıp 'cee' diyen çocuklar gibiyim. Uyumak istiyorum günlerce. Kesintisiz uyumak. Karlı bir sabaha uyanacak kadar çok uyumak. Buradan başlayınca bir başka şehirden, ülkeden çıkıverecek kadar çok uyumak istiyorum.

Bir de yazmak. İçim dışıma çıkana kadar yazmak. Dip köşe kazıyarak yazmak.

'ÖYLE İŞTE BE' diye bitrsem tamamlar mısınız diyemediklerimi?

Foto : Kültür Tava'nın Sayfasından Aliza Razell