Metro

Uzun zamandır ulaşım aracım metro oldu. Toplu taşımayı sevmeyen biriyim. Daha yolun yarısında mide bulantısı, baş dönmesi yaşar inerdim. Ama metro seviyorum.

Garip bulabilirsiniz belki ama  bir tılsımı var gibi geliyor. O mekanik anons, o anons içine gömülmüş telaş içine çekiyor her defasında. Yerin altında olma fikrinden ürkerken sanki görebileceklerim her defasında yeni bir şekle bürünüyor gibi. 'Neden görmedim' dediklerimi günlere bölüyor. O kadar hızlı ki bir sonraki gün için imleyip, 'yarın unutma bir daha bak' diyorum kendime. Oyuna dönüştü artık. 

Müzik yapan gençlere denk gelmezsem genelde sessizce kitap okuyanların parçası oluyorum. Her şey çok hızlı. Hayatımızın her yerine sinmiş o ayak sürüme hali metroda yok. Pısttt diye açılan kapının arasında kalmaktan korkmak, bir sonraki trenin saatini beklemeyi istememek ya da trenin geliş hızı bilmiyorum hızlanıveriyor yaptıklarınız.

En büyük zevkim  inmeme epeyce kalmış  olsa da ayağa kalkıp ineceğim kapının önünde durup üstten giderken geçtiğimiz viyadük benzeri yola geldiğim an. Üstelik yükseklik korkusu olduğu halde yer ile aramda cam bir kapının olduğunu bilerek aşağıya bakmaya çalışmak. Çok tuhaf bir zevk veriyor. Her defasında o kapının kazara açılmadan durağa varmayı günün ödülü sayarak her gün tekrar ediyorum. Umarım açılmaz :) O zaman cezalandırıldığımı bilmemiş de olacağım :)

Eryaman yönünden Batıkent yönüne giderken Ostim durağına varmadan önce cama yapışmış birini görürseniz o benim. Sakın omzuma dokunup selam vermeyin. O kısacık an yukarıdan hızla geçerken aşağı aşağı bırakmaya çalıştıklarım uçup gitmesin aklımdan. İnince görüşelim olur mu?